Rzeki Indii należą do zlewiska Oceanu Indyjskiego. Największe rzeki:
Ganges czczony przez hinduistów jako święta rzeka, jego dopływy Jamuna, Son, Damodar, Ghaghra. Ganges łączy się w delcie z Brahmaputrą. Na zachodzie dopływy Indusu.
Zwrotnikowy, na północy zwrotnikowo-monsunowy, na południowym zachodzie wilgotny, stopniowo przechodzi w suchy w zachodniej części Niziny Hindustańskiej, w Karakorum i Himalajach podzwrotnikowy górski. W wyższych partiach gór zima trwa 6 miesięcy. Częste cyklony połączone z wielkimi ulewami w okresie przejściowym między monsunem letnim a zimowym. Średnia temperatura w styczniu wynosi od ok. +15 °C u podnóża Himalajów do ok. +28 °C na południu. W maju, który jest najcieplejszym miesiącem roku, temperatury wynoszą +27 do +30 °C, z wyjątkiem pustyni Thar, gdzie temperatura osiąga +36 °C. W Delhi dochodzi nawet do +45 °C.
Pierwsze ślady homo sapiens na terenie dzisiejszych Indii liczą przeszło 30 tys. lat. Od IV tysiąclecia p.n.e. datują się pierwsze cywilizacje rolnicze na subkontynencie indyjskim. Pierwsze cywilizacje miejskie pojawiły się w trzecim tysiącleciu p.n.e. W XV w p.n.e. Ariowie podbili miejscowe plemiona[19]. Utworzyły się liczne samodzielne królestwa. Zachodnie Indie zostały podbite najpierw przez władcę Persów Dariusza w 518 p.n.e., a w 327 p.n.e. przez Aleksandra Macedońskiego. Następnie dochodziło do kilkukrotnego zjednoczenia terenów Indii i ponownego rozpadu na samodzielne królestwa.
Islam dotarł do zachodnich Indii około roku 712. W XIV wieku niemal cały półwysep znalazł się pod panowaniem muzułmańskim. Następnie nastąpił ponowny rozpad, aż do zjednoczenia kraju pod rządami Wielkich Mogołów. W 1498 dotarł do Indii Vasco da Gama. Imperium obejmujące niemal całe Indie i część Azji Środkowo-Wschodniej powstało za czasów Akbara. Z czasem subkontynent stał się obiektem zainteresowania umacniających się mocarstweuropejskich.
Walkę o wpływy i hegemonię w Indiach toczyło m.in. Imperium Brytyjskie, stopniowo podporządkowując sobie jego terytoria, które to stały się „klejnotem w koronie brytyjskiej”. W 1876 królowa Wiktoria zostaje Cesarzową Indii. W XX wieku ruch narodowowyzwoleńczy w Indiach przybiera na sile. Pokojowe akty nieposłuszeństwa organizowane przez Mahatmę Gandhiego i Indyjski Kongres Narodowy oraz sytuacja geopolityczna po drugiej wojnie światowej zmusiły Wielką Brytanię do przyznania niepodległości Indiom i Pakistanowi w 1947[20]. Początek indyjskiej państwowości związany był z licznymi starciami na tle religijnym, szczególnie na terenach Prowincji Pogranicze i Pendżabu, gdzie doszło do krwawych starć między hinduistami a muzułmanami. 30 stycznia 1948 roku przez fundamentalistę zabity został Mahatma Gandhi[21].
Pierwszym premierem Indii został Jawaharlal Nehru. Reformy wprowadzone przez Nehru eliminowały nierówności społeczne wynikające z tożsamości kastowej i plemiennej[22]. Rząd przyjął model gospodarki mieszanej. W polityce zagranicznej przyjęto kurs niezaangażowania a Indie stały się jednym z założycieli Ruchu Państw Niezaangażowanych[23]. Indie w pierwszym okresie niepodległości wdały się w spory graniczne z Chinami co spowodowało w latach 60. wojnę między tymi państwami[24] – w 1962 roku Indie toczyły wojnę z Chinami o północny Kaszmir i tzw. NEFA (Północno-Wschodni Obszar Graniczny). W wyniku wojny chińsko-indyjskiej Chiny zajęły sporne terytorium Aksai Chin[25].
Następcą Nehru był Lal Bahadur Shastri. W okresie jego kadencji miejsce miała II wojna o Kaszmir[26]. Kolejnym wybitniejszym premierem została Indira Gandhi (córka Nehru). Gandhi zakończyła w 1966 roku kryzys gospodarczy i osiągnęła w kolejnych latach wzrost gospodarczy na poziomie kilku procent[27]. Wzrost gospodarczy Indii zahamowały Stany Zjednoczone Ameryki oraz Międzynarodowy Bank Rozwoju, które nie zrealizowały swoich obietnic względem Indii[28]. W tym czasie stosunki indyjsko-amerykańskie uległy dalszemu pogorszeniu z powodu krytyki przez Gandhi amerykańskiego bombardowania Wietnamu, w efekcie czego prezydent USA wstrzymał przesyłki ziarna, by zmusić Indie do poparcia USA w konflikcie[29]. W tej sytuacji prowadzona dotychczas liberalizacja gospodarcza została porzucona[30] a już w roku 1969 rozpoczęto czwartą pięciolatkę[31] która doprowadziła do większej kontroli państwa nad gospodarką[32]. Pod koniec lat 60. wybuchło trwające do dzisiaj (z różnym natężeniem) powstanie maoistowskie w Indiach obejmujące tereny tzw. czerwonego korytarza na wschodzie państwa (głównie Bengal Zachodni). W okresie kadencji Indiry Gandhi Sikkim został włączony w skład Indii[33][34]. Gandhi nawiązała przyjacielskie więzi z Bangladeszem, który poparła w wojnie wyzwoleńczej przeciwko Pakistanowi[35].
W 1977 roku dominacja Kongresu została przełamana i wybory wygrała opozycyjna partia Janata. Rządy opozycyjnej prawicy doprowadziły do najsilniejszej recesji (-5,2%) w historii Indii i inflacji sięgającej 18,2%[32][36][37]. W latach 80. władzę ponownie przejęła Gandhi, która tym razem zliberalizowała gospodarkę. Premier postawiła na zaostrzenie wydatków publicznych, większą efektywność przedsiębiorstw państwowych oraz stymulowanie sektora prywatnego poprzez deregulację[38]. Szósty plan okazał się najbardziej udanym z pięciu planów, wykazując w latach 1980–1985 średni wzrost 5,7%[39]. W 1984 roku Indira Gandhi została zastrzelona przez sikhijskich ochroniarzy w odwecie za skierowaną przeciwko separatystom operację Niebieska Gwiazda w Amritsarze[40]. Po śmierci Indiry władzę objął jej syn, Rajiv Gandhi. Rajiv zmodernizował gospodarkę, zwiększył wsparcie finansowe rządu dla nauki i techniki, zmniejszył import, podatki i cła na przemysł oparty na technologii[41]. Rajiv poprawił stosunki z USA i rozszerzył współpracę gospodarczą i naukową z tym państwem kosztem stosunków z ZSRR[42]. 29 lipca 1987 roku Gandhi i prezydent Sri Lanki Junius Richard Jayewardene podpisali układ o przyjaźni indyjsko-cejlońskiej. Następnego dnia, 30 lipca, doszło do nieudanej próby zamachu na Gandhiego[43][44]. Do udanego zamachu na premiera doszło pięć lat później w Sriperumbudur. Zamach bombowy został przeprowadzony przez terrorystów z tamilskiej organizacji separatystycznej Tamilskie Tygrysy.
Podstawy ustroju politycznego określa konstytucja Indii z 1950 r. Indie są demokratyczną republiką federacyjną. Głową państwa jest prezydent, jednak faktyczna władza pozostaje w rękach premiera. Organem ustawodawczym jest dwuizbowy parlament – Sansad, składający się z Izby Ludowej (Lok Sabha) i Izby Stanów (Rajya Sabha), obradującej pod przewodnictwem wiceprezydenta[47].
Stany mają własne organy władzy, na czele stoi gubernator mianowany przez prezydenta.
Indie podzielone są na 28 stanów, 7 terytoriów związkowych i 1 terytorium stołeczne. W drugim rzędzie dzielą się na 591 dystryktów.
Nazwy jednostek administracyjnych podano w wersji polskiej (jeżeli istnieje polski egzonim), wersji angielskiej (ang.) oraz w wersji hindi w polskiej transkrypcji (trb.) i w transliteracji (trl.):
Do lat 90. gospodarka Indii była gospodarką quasi-socjalistyczną, z dużym udziałem sektora państwowego i ścisłą kontrolą państwa nad sektorem prywatnym i handlem zagranicznym. Ten model ukształtował się w czasie rządów Jawaharlala Nehru[52]. Od 1991 r. rozpoczęły się w Indiach liberalne reformy gospodarcze. Zmniejszona została kontrola państwa nad gospodarką, przeprowadzono również prywatyzację szeregu przedsiębiorstw państwowych. W rezultacie, od lat 90. gospodarka indyjska dynamicznie się rozwija (w ostatnich latach w tempie około 8% rocznie). W 2006 r. gospodarka Indii była czwartą pod względem wielkości produkcje rejestrowanej gospodarką świata (po gospodarkach USA, Chin i Japonii), z produkcją rejestrowaną sięgającą 4042 miliarda USD (według parytetu siły nabywczej – PPP), przy czym wielkość PKB na mieszkańca wynosi zaledwie 3,8 tysiąca USD (PPP). Według danych indyjskich, 25% ludności żyje poniżej granicy ubóstwa, pod względem wartości legalnego (opodatkowanego) zarobku. Wyniki te nie są jednak w przypadku tego kraju miarodajne, gdyż podstawą płatnej produkcji tego kraju jest szara strefa, która jest pięciokrotnie wyższa od PKB kraju - po wliczeniu jej do PKB, wyniosła by około 80% całego produktu[12].
Podstawą gospodarki Indii przez długi czas było rolnictwo[53]. Obecnie w rolnictwie pracuje wciąż około 60% spośród liczącej około 510 milionów osób siły roboczej. Jednocześnie rolnictwo wytwarza zaledwie 20% PKB Indii (2006). Sektor przemysłowy zatrudnia około 12% siły roboczej Indii i wytwarza około 20% PKB, natomiast najdynamiczniej rozwijający się sektor usług, zatrudniający 28% siły roboczej – około 60% PKB.
W 2006 roku eksport Indii wyniósł około 112 miliardów USD, a głównymi dobrami eksportowymi były tekstylia, biżuteria i oprogramowanie. Import Indii w 2006 roku wyniósł około 188 miliardów USD i obejmował głównie surowce energetyczne i maszyny. Głównymi partnerami handlowymi Indii są USA, kraje UE, Chiny i Zjednoczone Emiraty Arabskie.
Turystyka
W 2015 roku kraj ten odwiedziło 8,027 mln turystów (4,5% więcej niż w roku poprzednim), generując dla niego przychody na poziomie 21,013 mld dolarów[54].
W Indiach istniało (w 2006) 63 221 km linii kolejowych (w tym: 46 807 km szerokotorowych 1676 mm, z czego 17 343 km zelektryfikowanych), co odpowiada wskaźnikowi gęstości sieci 1,92 km/100 km² powierzchni. Nieco lepiej przedstawia się indyjska sieć dróg. Ich łączna długość (w 2006) wynosiła 3 316 452 km, co daje wskaźnik 100,9 km/100 km² powierzchni.
Popularnym sportem w Indiach jest hokej na trawie. Reprezentacja Indii jest najbardziej utytułowaną drużyną w historii tego sportu. Na Igrzyskach Olimpijskich sportowcy z Indii wywalczyli dotychczas łącznie 9 złotych medali, z czego 8 z nich zdobyto właśnie w tej dyscyplinie drużynowej.
Dużym uznaniem, podobnie jak w wielu byłych koloniach brytyjskich, cieszy się również krykiet.
W Indiach uprawia się wiele dyscyplin sportowych które nie zyskały szerokiego uznania poza Azją, a często nawet poza Indiami. Zaliczają się do nich:
Piłka nożna cieszy się w Indiach umiarkowanym zainteresowaniem. Reprezentacja Indii w piłce nożnej mężczyzn raz w swojej historii uzyskała awans na Mundial po wycofaniu się innych państw azjatyckich z eliminacji. Ostatecznie drużyna narodowa nie pojechała na mistrzostwa ze względu na nakaz gry w obuwiu sportowym (indyjscy piłkarze chcieli grać boso)[55]. W Pucharze Azji drużyna grała nieregularnie, najczęściej kończąc swój udział już na fazie grupowej turnieju. Wyjątkiem był turniej z roku 1964, gdzie reprezentacja zajęła drugie miejsce.
↑Propozycję sformułowała Komisja Ustalania nazw Geograficznych Instytutu Geografii Polskiej Akademii Nauk w książce Lech Ratajski, Joanna Szewczyk, Zwoliński Przemysław: Polskie nazewnictwo geograficzne świata. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1959. Brak numerów stron w książce Książka zawierała oświadczenie Prezydium i Komisji Kultury Języka Komitetu Językoznawstwa PAN stwierdzające, że przedstawione w książce zasady zasługują na uznanie i ze stanowiska językoznawczego należałoby je przyjąć jako normę obowiązującą wydawnictwa geograficzne w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej; oświadczenie podpisali: Zenon Klemensiewicz jako przewodniczący Komisji Kultury Języka i Kazimierz Nitsch jako przewodniczący Komitetu Językoznawstwa.
↑Przegląd orientalistyczny – Wydania 73-80 1970 s. 308.
↑Erckel, Sebastian (2011). India and the European Union – Two Models of Integration, GRIN Verlag, ISBN 3-656-01048-X, s. 128.
↑Guy Arnold The A to Z of the Non-Aligned Movement and Third World, 2010, s. 39.
↑Ranabir Samaddar Refugees and the State:Practices of Asylum and Care in India, 1947-2000, 2003, s. 285.
↑IV.18. Chiny zdradzaja Nehru. W: Durga Das: Indie. Od Cruzona do Nehru i później. Wstęp Zakir Hussain. Wyd. 1. Warszawa: India EU Council, 2009, s. 376–383. ISBN 978-83-9289-490-2.
↑Nayak, Pulin; Bishwanath Goldar, Pradeep Agrawal (2010). India’s Economy and Growth. SAGE Publications. s. 8–9. ISBN 978-8132104520.
↑Kapila, Raj; Uma Kapila (2004). Understanding India’s economic Reforms. Academic Foundation. S. 126. ISBN 978-8171881055.
↑Robert WR.W.OliverRobert WR.W., George Woods and the World Bank, Boulder: Lynne Rienner, 1995, s. 144, ISBN 978-1555875039, OCLC30036119.
↑Jason AJ.A.KirkJason AJ.A., India and the World Bank: The Politics of Aid and Influence, London: Anthem Press, 2011, s. 20–21, ISBN 978-0857284129, OCLC751741392.
↑Gupta, K. L.; Harvinder Kaur (2004). New Indian Economy and Reforms. Deep and Deep Publications. s. 7. ISBN 978-8176295598.
↑ abRosser, J. Barkley; Marina V. Rosser (2004). Comparative Economics in Transforming the World Economy. MIT Press. s. 468–470. ISBN 978-0262182348.
↑Yogendra Kumar Malik (1988). India: The Years of Indira Gandhi. Brill Publishers. ISBN 978-9004086814. s. 120–121.
↑Bajpai, G. S. (1999). China’s Shadow Over Sikkim: The Politics of Intimidation. Lancer Publishers. s. 210. ISBN 978-1897829523.
↑Nair, P. Sukumaran (2008). Indo-Bangladesh Relations. APH Publishing. s. 47. ISBN 978-8131304082.
↑Kelly, D. David A.; Ramkishen S. Raj, Gillian H.L. Goh (2010). Managing Globalisation: Lessons from China And India. World Scientific. s. 62. ISBN 978-981-256-494-8.
↑Lal, Deepak (2004). The Hindu Equilibrium: India c.1500 B.C. – 2000 A.D. Oxford University Press. s. 314. ISBN 978-0199275793.
↑JohnJ.WaterburyJohnJ., Exposed to Innumerable Delusions: Public Enterprise and State Power in Egypt, India, Mexico, and Turkey, Cambridge [England] ; New York, NY, USA: Cambridge University Press, 1993, s. 58, ISBN 978-0521434973, OCLC27225317.
↑L.N. Dash (2000). World bank and economic development of India. APH Publishing. s. 375.
↑Rodney Castleden, Morderstwa polityczne, spiski, tajne zmowy, Bellona, s. 298.
↑Państwo in statu nascendi; Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę