Bòr e Silhen
Bòr e Silhen (Boô-Silhen en francés) qu'ei ua comuna gascona de Bigòrra, en Lavedan, dens era arribèra de Davantaiga, situada dens eth departament deths Hauts Pirenèus e era region d'Occitània, ancianament de Mieidia-Pirenèus. GeografiaEra maison comuna qu'ei a Asmets, plaçat enter Bòr e Silhen. ![]() ToponimiaBòrEra prononciacion qu'ei [bo] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : Bor, en 1025-1036, sègle XII, sègle XII-XIII, 1285, 1313, au Quod de Bor ath sègle XII o XIII e en 1294, Boor en 1349, Cotdebo en 1429, Bôo en 1783 e 1788, Boo (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1]. Segon Dauzat, eth nom qu'ei escur. Que i a benlhèu un ligam dab eth gascon bò, abò, « canihòça, bariscomba » [2]. Segon R. Aymard, i a pas de bariscomba a Bòr. Citat dens las fòrmas ancianas, que i a un petit còth [quod, cot] enter eth turon d'Asmets e eths penents de Sent Pastors. Eth element bòr que pòt estar un nom de possessor, vienut deth nom germanic Boso (noms citats per Berganton, p. 198, Boz, Bos, Boos)[1]. Segon Miquèu Grosclaude, pr'amor de -r present dens eras fòrmas ancianas, eth nom ei pas derivat deth latin bonus, nimei de bos, « bueu », nimei de Boso. Eth nom qu'ei escur[1]. SilhenEra prononciacion qu'ei [si'liénn] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : in Silien, cap a 870, Silen en 1036, 1167, ath sègle XII-XIII, Silien ath sègle XII, Silhen, cap a 1150, en 1167, en 1349, en 1379 e en 1412, Selhen en 1313, Silhen en 1429, Silhen en 1783, Silhen (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1]. Segon R. Aymard, s'eth sufixe -en ei d'apertenéncia, eth radicau ei eth nom latin d'òmi Silius (o Silus)[1]. Segon Miquèu Grosclaude, dab un sufixe diferent, eth nom qu'ei benlhèu près de Sillac, vilatge dispareishut a Vic de Bigòrra, o de Silhac (Ardecha), Cilius + -acum segon Ernèst Negre; totun Berganton (DNI p.266-7) que horneish noms de persona en Sil- qui semblan pas d'origina latina; Eth sufixe aquitan qu'ei -en(num). Qu'ei un nom de propietat[1]. AsmetsEra prononciacion qu'ei [[as'mets] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : Asmes en 1313 e 1349, Asmees en 1412, Asmees en 1429, Asmés, Asmes en 1783 e 1788, Asmés (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1]. Segon R. Aymard, eth basco Asme qui estó Aspe, « pè deth ròc »; Asmets qu'ei a costat d'un turon rocós. Aquò esclarzís pas era finau. Eth nom qu'ei tanben a comparar dab Los Mès (article aglomerat). Que's pòt pensar a la rigor ath diu gallic Adsmerius, fòrma gallica de Mercuri[1]. Boisgontier qu'estima eras fòrmas ancianas son pas pro seguras. Explican pas tanpauc eth -ts finau. Segon Miquèu Grosclaude, era prumèra suggestion de R. Aymard qu'ei interessenta, era segonda, eth diu gallic, qu'ei improbabla. Eth nom qu'ei escur[1]. Istòria![]() AdministracionDemografia
Lòcs e monumentsPersonalitats ligadas dab era comunaVéder tanbenLigams extèrnesNòtas
|