Engelsch oder Ingelsch is ene westgermaansche Spraak, de vundaag ene Weltspraak un mit rund 1,4 Miliarden Sprekerschen un Sprekers de meist snackt Spraak weltwied is. De Spraak is in 57 Länner un över 30 Territorien Amtsspraak un Arbeidsspraak bi velen internatschonalen Organisatschonen so as de Vereenten Natschonen oder Europääsche Unioon. Engelsch is de facto de lingua franca in de Diplomatie, de internatschonaal Hannel, de Wetenschop, de Luftfahrt un in dat Internet.

De Naam geit op de Angeln torügg, een germaanschen Stamm, de tohoop mit de Fresen, Jüten un Sassen, na dat Enn vun de röömsche Herrschop na Grootbritannien toog. De öllste överlevert Form is dat Ooldenegslche, dat op Grundlaag vun de Fresen, Jüten, Angeln un Sassen eer Spraken op dat Eiland ranwuss. Daarüm het Engelsch ook vundaag noch Gemeensamekeiden mit Plattdüütsch un besünners de freeschen Spraken, de alle tohoop de noordseegermaansche Grupp billt. Later överneem de Spraak veel uut dat Ooldnoordsch, dat mit de noordgermaanschen Wikingers na Grootbritannien keem. Dat Middelengelsche leen veel Wöör uut dat Anglonormannsche, nadem dat de Normannen England verövert harrn. Ook wenn veel Leenwöör uut dat Fransch un Latiensch in’t Engelsche kemen, blivt de Grundwoordschatt un de Grammatik grotendeels westgermaansch. Uut dat Middelengelsch wussen dat Fröhneeengelsch, dat de Grundlaag för dat Engelsch vundaag is, un anner angelsche Spraken, so as Scots, ran.

Engelsch tellt to de indoeuropääsche Spraakfamilie un höört daarmang to den westergermaanschen Telg vun de germaansch Spraken.^[1]

Wegen den gemeensamen Vöörlöper, dat Oorgermaansch, hebbt Engelsch un anner germaansche Spraken, so as Däänsch, Freesch Hoogdüütsch, Nedderlandsch, Norweegsch, Plattdüütsch un Sweedsch, ^[2] gemeensame Kennteken, to’n Bispeel den Ünnerschhed twüschen stark un swack Verben, de Modaalverben, un Luudwannel so as dat Grimmsch Gesett un dat Vernersch Gesett.^[3]

Dat Ooldengelsche oder Angelsassische weer ene noordseegermaansche Spraak, de vun de westgermaanschen Dialekten in Freesland un de Rebeden langs de Noordseeküst afstammt. As Angeln, Fresen, Jüten un Sassen na Grootbritannien tögen wuss op dat Eiland de ooldengelsche Spraak ran.^[4] Mit de Tied wannel sik dat Ooldengelsch un de middelengelsche Spraak keem op, uut dat later wedder dat moderne Engelsch ranwuss.^[5] Bestimmte oold- un middelengelsche Dialekten wussen ook to Varietäten ran, de deelwies as egen angelsche Spraken gellt, so as Scots^[6] un dat uutstorven Finngallsch un Yola in Irland.^[7]

Op Grootbritannien weer Engelsch grotendeels vun de annern germaanschen Spraken op de Kontinent isoleert, so dat Ünnerscheed in Woordschatt, Satzbo un Luudstand ranwussen. Enige Spraken so as Freesch, Nedderlandsch un Plattdüütsch hebbt man ook vundaag de gröttere Gemeensamkeiden mit dat Engelsche, besünners mit dat Engelsch öllere Spraakformen.^[8]

Engelsch un de freeschen Spraken güllen traditschonell as besünners eng verwandt un wurrn anglofreesche Spraken heten. Vundaag gellen de gemeensamen Kennteken as Resultaat vun unafhängige Luudwannels.^[9][10]

Ooldengelsch, ook Angelsassisch heten, weer de fröheste schreven Form vun de engelsche Spraak un wurr vun ca. 450 bet 1150 bruukt. Ooldengelsch wuss uut verscheden westgermaanschen Dialekten, de to dat Noordseegermaansch tellen, ran. Düsse Varietäten wurrn in Freesland un an de Noordseeküst rup bet Jüütland spraken. De Völker in düsse Regionen weren na histoorschen Borns de Angeln, Fresen, Jüten un Sassen.^[12] In dat 5. Jaarhunnerd tögen een lütten Deel vun düsse Volksgruppen langs de Noordseeküst na Grootbritannien, nadem dat de Infrastruktuur vun de Römers op dat Eiland tohoopbraken weer. In’n 7. Jaarhunnerd is Ooldengelsch denn de dominante Spraak op dat Eiland un begünnt bilütten de de brittoonschen Spraken un dat britsche Latiensch wegtodrängen.^[13][14][15]

Ooldengelsch deel sik in twee angelsche Dialekten (Merzisch un Noordhumbersch) un twee sassischen Dialekten (Kentsch un Westsassisch).^[16] Döör de Inflood vun dat Königriek Wessex un de Reformen ünner König Alfred wurr dat Westsassisch in’n 9. Jaarhunnerd de Standard för dat schreven Ooldengelsch.^[17] Dat Epos Beowulf is in Westsassisch schreven, dat öldste engelsche Dichtwark, Cædmon's Hymn, is op Noordhumbersch.^[18] De Grundlaag för dat moderne Engelsche weren grotendeels de merzischen Dialekten. Scots wuss man uut de noordhumberschen Dialekten ran. Uut de fröheste Tied vun dat Ooldengelsch sünd wat Runeninschriften nableven.^[19] In’n 6. Jaarhunnerd hett sik dat latiensche Alphabeet döörsett. Schrievschrift weren de Halvunizialien un Bookstaven so as wynn un thorn wurrn uut de Runenschrift för Luden, de dat Latiensch nich kennt, övernamen.^[20][21]

Ooldengelsch weer vergleken mit dat moderne Engelsch een ganz annern Slag von Spraak un is för Engelschsprekers, de dat nich leert hebbt, vundaag nich mmer to verstaan. De Morphologie weer so as in anner germaansche Spraken un deelwies dat Hoogdüütsch vundaag noch un ünnerscheed vele verscheden Flekschonen för Substantiven, Adjektiven, Pronomen un Verben. De Satzbo weer ook veel fre’er. Dat modern Engelsch het alleen bi de Pronomen Kasusformen bewaart (he, him, his) un man een paar Konjugatschoonsformen bi Verben (speak, speaks, speaking, spoke, spoken).^[22][23][24]

In de Tied twüschen dat 8. un 11. Jaarhunnerd wannel sik dat Ooldengelsch döör den Kuntakt mit dat Ooldnoordsch, ene noordgermaansche Spraak. Noordgermaansche Seelüüd begünnen in’n 8. un 9. Jaarhunnerd sik in Grootbritannien daaltolaten. De ooldnoordsche Inflood weer in de Noordoosten vun dat ooldengelsche Spraakrebeed in dat Danelag üm York op’t starkst. De Inflood is ook vundag in dat Scots un in de noordengelschen Dialekten to seen.^[25]

Ooldnoordsche Leenwöör sünd to’n Bispeel give, get, sky, skirt, egg, un cake.^[26]

För den Anfang vun de middelengelsche Tied gellt meist 1066, as de Normannen, de Ooldfransch snacken, England verövern. De franschsprakigen Normannen nemen so groten Inflood op de engelsche Spraak. De Böver- un Middelklass wurr tweesprakig un leer Fransch. Üm 1150 weren de meisten engelschen Eddellüüd tweesprakig, wieldess reine Franschsprakige raar weren.^[27]

Dat normannsche Fransch in England wuss mit de Tied to dat Anglonormannsch ran.^[28] As Övergang twüschen Oold- un Middelengelsch kann dat Ormulum uut dat late 12. Jaarhunnerd gellen. Dat is een Wark vun de Augustiner Orrm, in dat to‘n eersten Maal Ooldengelsch un anglonormaansch Elementen vermengt to lesen sünd.^[29][30]

De Ünnerschicht bleev avers eensprakig un kunn alleen Engelsch snacken un verstaan. Dat Anglonormaansche neem man as Superstraat op dat Engelsch Inflood. Dat will seggen dat de Wöör üm de prestigerieke Böverschicht, so as Wöör üm Politik, Juristeree un hoge Kultuur, uut dat Anglonormaansche as Leenwöör in’t Engelsche kemen.^[31]

Dat Middelengelsch het de vigelienschen Flekschoonsformen uut’n Ooldengelsch stark vereenfacht. De Kasusünnerscheed twüschen Nominativ un Akkusativ is, de Pronomen uutbenamen, verlüstig gaan. Ook anner Kasus so as de Instrumentaal sünd verswunnen un de ole Genitiv bleev bloot as ’s bi Possesivkunstruktschonen över. Vele unregelmatige Formen sünd regelmatig worrn.^[32] Mit den Verlust vun Flexschonen is de Satzbo bilütten starrer worrn.^[33]

Wichtige Schrieveree uut middelengelsche Tied sünd Geoffrey Chaucer siene Canterbury Tales (üm 1400) un Thomas Malory sien Le Morte d'Arthur (üm 1485). In de middelengelsche Schrievspraak weren klare Dialektünnerscheed to seen un Schrievers so as Chaucer bruken de regionalen Varianten ook as Stilmiddel. ^[34] In de eerste engelschsprakige Bibel vun John Wycliffe (1382), is in Matthäus 8:20 to lesen Foxis han dennes, and briddis of heuene han nestis. ‘Vöss hebbt Vosskulen, un Vagels hebbt Nester’^[35] Dat ole Suffix för de Pluraal -n is bi dat Verb have bewaart, man de Suffixen för de Kasus sünd all verlüstig gaan.

Fröhneeengelsch (engelsch: Early Modern English) betekent de Tied twüschen 1500 un 1700, in de Engelsch sik döör den fröhneeengelschen Vokaalwannel (1350–1700), vereenfachte Flekschoon un spraaklichen Uutgliek hen to een Standardvariant veränner. De fröhneeengelsche Vokaalwannel veränner de middelengelschen betoonten langen Vokalen un bröch enen Kedenluudwannel in’n Gang, de heel dat Vokaalsysteem veränner. Middelvokalen sünd apen worrn, apen Vokalen sünd Middelvokalen worrn un de slaten Vokalen wurrn to Diphthongen braken. So harr dat Woord bite ‘bieten’ in’t Middengelsche so as Plattdüütsch een lang [i:]. De fröhneeengelsche Vokaalwannel is de Grund för de velen unregelmatigen Schrievwiesen in’t Neeengelsche un verklöört ook waarüm veel Vokaalteken in’t Engelsche anner Vokaalluden as in de meisten anner Spraken betekent.^[36][37]

Engelsch wunn vergleken mit dat Anglonormannsche in de Tied vun Hinrich V. jümmes meer Prestige. Üm 1430 begünn de Court of Chancery in Westminster sien offitschellen Dokumenten op Engelsch to schrieven, so dat een ne’en middelengelschen Standard op Grundlaag vun Londoner un East Midlands-Dialekten ranwuss, de Chancery Standard. 1476 bröch William Caxton de Druckpress na England un begünn in London de eersten druckten Böker op Engelsch ruuttogeven un hulp so de Chancery Standard to verbreiden.^[38]

Fröhneeengelsche Literatuur ümfaat de Warken vun William Shakespeare un de König-James-Uutgaav (King James Version (KJV)) vun de Bibel. Dat Fröhneeengelsche klung man ook na de Vokaalwannel noch anners as dat moderne Neeengelsch: De Kunsonantenkluusters [kn ɡn sw] in knight, gnat, and sword wurrn noch so uutspraken as se schreven warrt.^[39] Matthäus 8:20 in de König-James-Uutgaav vun de Bibel is: „The Foxes have holes and the birds of the ayre have nests.“^[40] De Textuutsnid wiest den Verlust vun se Kasus un siene Folgen op Satzbo, so as SVO-Struktuur, de Präpositschoon en statts de Genitiv, un den franschen Leenwöör uut’n Anglonormannsche, so as (ayre).^[41]

As sik dat brietsche Weltriek in’n laten 18. Jhd. uutbreid, het sik ook de engelsche Spraak in de brietschen Kolonien uutbreidt. Bi Hannel, Wetenschop, Diplomatie un Kunst harr dat brietsche Weltriek in de Tied de Nees vöörn, so dat Engelsch to de eerste echte Weltspraak ranwussen is.^[42][43] Engelsch wurr de Spraak in Delen vun Noordamerika, Afrika un Ozeanien. As de Kolonien in düsse Regionen unafhangig wurrn, bleev Engelsch meist de Amtspraak.^[44][45][46] In’n 20. Jhd., besünners na de Twede Weltkrieg, wuss de kulturelle Inflood un Status vun de Verenigten Staten vun Amerika, dat nu ene Grootmacht weer. Dat bröch ook de engelsche Spraak as internatschonale lingua franca vööran.^[47][48][49] In’n 21. Jaarhunderd is Engelsch nu de meest spraken un schreven Spraak weltwied.^[50]

Mit dat Neeengelsch wuss ook de engelsche Standaardspraak in de Form vundaag ran un breed sik döör Medien un Schoolünnerricht uut. 1755 bröch Samuel Johnson sienDictionary of the English Language ruut, dat Standardschrievwiesen inföört het. 1828 keem Noah Webster sien American Dictionary of the English language ruut, dat versöch ene spraken un schreven Norm för dat amerikaansche Engelsch, de unafhangig vun dat brietsche Engelsch is, fasttoleggen. Besünners in Grootbritannien keken de Lüüd minnächitg op dialektale Spraakmarkmalen, de nich de Norm oder de Spraak vun de böveren Schichten liekkemen. So breedt sik de standardiseerte Prestigevarietät gau uut.^[51]

In’n Neeengelsch is de Verlust vun de Kasus meest afslaten (Uutnaam sünd de Pronomens, so as he un him, she un her, who un whom), un Woordfolgorder Subjekt-Prädikaat-Objekt is meist ganz starr.^[52] Dat Hülpverb to do (do-support) is allgemeen begäng, wieldess to do in dat Fröhneeengelsch noch alleen in Fragen opkeem.^[53] Unregelmatige Verben, so dreamt, warrt lütt bi lütt regelmatig, also dreamed un analytsche Formen so as more polite statts politer neemt to. Ook dat brietsche Engelsch is vundaag ünner Inflood vun dat amerikaansche Engelsch, dat nu mit siene starke Präzens in de Medien un Populärkultuur, de dominante Varietät is.^[54][55][56]

Na Tallen vun 2016 snackt 400 Millionen Minschen Engelsch as Modderspraak un 1.1 Milliarden as Frömdspraak.^[59] Engelsch is na Sprekertall de gröttste Spraak op de Welt un het op allen Kontinenten Spraakgemeenschoppen.

Tallen, de Engelsch as Frömdspraak angeevt ünnerscheedt sik stark, je na Defintschoon, un liggt twüschen 470 Millionen un meer as ene Milliarden.

Braj Kachru deel de engelschsprakigen Länner na de Aard wo de Spraak in dat Land keem, wer de Spraak leert un wo de Spraak bruukt warrt n de dree Sphären in (Three Circles of English).

De binnerste Sphäär sünd Länner mit ene grote Meerheid mit Engelsch as Modderspraak; dat sünd dat Verenigt Königriek, de Verenigten Staten, Australien, Kanada, Nee-Seeland, Süüdafrika. In düsse Länner leert Kinners Enegslch as Modderspraak un Inwannerers leert Engelsch as Ümgangsspramk. De binnerste Sphäär is de Krink uut de Emgelsch sik weltwied uutbreidt. Dat Engelsch in düsse Länner övernimmt deelwies Egenheiden in de Uutspraak un Grammatik uut de lokalen Spraken.

In de Butenkrink liggt Länner as de Philippinen, Jamaika, Indien, Pakistan, Singapur, Malaysia un Nigeria mit veel lütteren Andelen engelsche Moddersprkers, man mot Engelsch as Tweespraak in School, Universität, Politik un Hannel. Veel Minschen wasst mit een anner Modderspraak op un leert Engelsch later int Leven. Tohoop mit dat Standardengelschnso as in de Binnenkrink givt dat faken ook Kreoolspraken op engelsche Grundlaag, de een Kontinuum mit de engelsche Standaardspraak billt.

In de "Expanding-circle" sünd Länner, de Engelsch as Frömdspraak ünnerricht, un ene Grootdeel vun de Lüüd Engelsch snacken köönt, un meist de Spraak oo Universität un mit Butenlänners is, so as in de Nedderlannen.

Engelsch is ene plurizentrische Spraak. Dat will seggen, dat dat nich alleen enen Stnadard givt, de ene natschonale Behöörd fastlegt, man meer as ene Standardvarietät givt. Dat Enhelsch in de Rundfunk richt sik meist na natschonalen Uutspraakstandards, de eer op Traditschoon as op fastleggt Regels baseert. De Schrievregels vunt Engelsche sünd ook nich vun ene Behöörd fastleggt, se sünd Konsens twüschen de engelschsprakigen Länner.

De verscheden Standarduutsrpaken sünd meist for allen engelschsprakigen weltwied to verstaan. Se köont sik in de Uutspraak Sytax un Wöör unnerscheden

De Kolonisten in engelschsprakigen Länner so as Australien, Süüdafeika un Neeseeland bröchen verscheden Dialekten in dat Land, so dat ene Koiné, ene Uutglieksvarietät opkeem. In de Verenigten Staten het de grote Deel Inwannerers gau de engelsche Spraak övernamen.

Düsse Översicht beschrivt grotendeels de brietsche Received Pronunciation (RP) un dat US-amerikaansche General American (GA), de Standarduutspraken in dat Verenigte Königriek un in de Verenigten Staten.^[60][61]

De meisten engelschen Dialekten ünnerscheedt 24 phoneemsche Konsonanten (26, wenn dat marginale [/x/] un de glottale Plosiv [/ʔ/] mittellt). Dat Konsonanteninventaar hier ünner gellt för dat Kalifoornsch Engelsch,^[62] un de brietsche Received Pronounciation.^[63]

Bi Obstruentenparen (Plosiven, Affrikaten un Frikativen) so as [/p b/], [/tʃ dʒ/] un [/s z/] is de eerste fortis (stark) un de annere lenis (swack). Fortis-Obstruenten, as [/p tʃ s/] hebbt ene Uutspraak mit ene starkere Muskelspannung un Atem as de Lenis-Konsonanten, so as [/b dʒ z/], un sünd jümmer stemmloos. Lenis-Kunsonanten sünd an’n Woordanfang un Woordenn deelwies stemmhaft un sünd twüschen Vokalen vull stemmhaft. Fortis-Plosiven as [/p/] hebbt in de meisten Dialekten ook noch anner artikulatoorsche un akkustsche Kennteken: Se sünd bepuust [[pʰ]], wenn se in ene betoonte Sülv as eenfache Konsonaten an’n Woordanfang staat, un in de meisten anner Ümfeller unbepuust. Se köönt an’t Woord- oder Sülvenenn kenen höörbaren Verslutt hebben [[p̚]] oder präglottaliseert ween [[ʔp]]. In Wöör mit ene Sülv warrt een Vokaal vöör enen Fortis-Konsonanten kort, so as bi nip, dat enen düüdlich korteren Vokaal as nib [[nɪˑb̥]] het.^[64]

• Lenis-Plosiven: bin [[b̥ɪˑn]], about [[əˈbaʊt]], nib [[nɪˑb̥]]
• Fortis-Plosiven: pin [[pʰɪn]]; spin [[spɪn]]; happy [[ˈhæpi]]; nip [[nɪp̚]] or [[nɪʔp]]

In de Received Pronounciation het de laterale Approxiant twee [/l/] Allophonen: dat klare oder [[l]], so as in light, un de düüster oder velariseert Uutspraak [[ɫ]], so as in full.^[65] General American bruukt dat avers in de meisten Fäll dat velariseert l. ^[66]

• Slicht l l: RP light [[laɪt]]
• Velariseert l: RP aun GA full [[fʊɫ]], GA light [[ɫaɪt]]

Alle Sonoranten (Liquiden [/l, r/] un Nasalen [/m, n, ŋ/]) sünd na enen stimmlosen Obstruent stimmloos un an’t Woordenn na enen stimmfhaften Obstruenten sülvsche Konsonaten.^[67]

• Sülvsch Konsonanten: clay [[kl̥eɪ̯]]; snow RP [[sn̥əʊ̯]], GA [[sn̥oʊ̯]]
• Syllabsche Sonoranten: paddle [[ˈpad.l̩]], button [[ˈbʌt.n̩]]

De Uutsprak vun de Vokalen ünnerschhedt sik stark je na Dialekt . De Tabell hier wiest de Vokaalphonemen in de Received Pronounciation un dat General American mit Bispeelwoorden. l The pronunciation of vowels varies a great deal between dialects and is one of the most detectable aspects of a speaker's accent.^[68]

In de Received Pronounciation is de Ünnerscheed twüschen korten un langen Vokalen phoneemsch. Lange Vokalen hebbt in de Tabell baven een[ː] so as bi de Vokaal in need [[niːd]] statts dat korte in bid [[bɪd]].^[69] In GA, vowel length is non-distinctive.^[70] Beid RP un GA maakt Vokalen in slaten Sülven vöör Fortis-Konsonante kort, so as like [/t tʃ f/]. Vöör Lenis-Konsonanten as [/d dʒ v/] passeert dat nich. So sünd de Vokalen in de Wöör rich [[rɪtʃ]], neat [[nit]] un safe [[seɪ̯f]] düüdlich körter as de Vokalen in de Wöör ridge [[rɪˑdʒ]], need [[niˑd]], and save [[seˑɪ̯v]]. Ook de Diphthong in light [[laɪ̯t]] is körter as de Tweeluud in lie [[laˑɪ̯]].^[71]

De Vokaal [/ə/] kümmt alleen in unbetoont Sülven op.^[72][73] Wat Dialekten ünnerscheedt [/ɪ/] un [/ə/] in unbetoonten Positschonen nich so dat sikrabbit un abbot riemt un Lenin un Lennon homophoon sünd.^[74] GA [/ɜr/] un [/ər/] sünd Vokalen mit Rhotazismus [[ɚ]], so as in further [[ˈfɚðɚ]] (phoneemsch [/ˈfɜrðər/]), in de RP is dat man een Schwa so as in [[ˈfəːðə]] (phoneemsch [/ˈfɜːðə/]).^[75]

De Struktuur na bruukt ene Sülv in’t Engelsche enen Vokaal as Sülvenkarn. De Anluud un Uutluud sünd optschonaal. Ene Sülv kann mit betto dree Konsonanten begünnen, so as in sprint [/sprɪnt/], un betto fiev Konsoananten an’t Enn hebben, so as in angsts [/aŋksts/]. De engelsche Sülvenstruktuur is also (KKK)V(KKKKK), mit K för Konsoanten un V for Voaklen. Dat Woord strengths [/strɛŋkθs/] tellt so to de kunplexesten engelschen Sülven. Dat givt Regels wat för Konsonantenkluusters in’ An- un Uutluud staan köönt. De Anluud kann veer Typen Konsonantenkluusters hebben: Een Plosiv un een Approximant, so as in play; een stimmlosen Frikativ un een Approximant, so as in fly oder sly; s un enen stimmlosen Plosiv, so as in stay; un s, een stimmlosen Plosiv un enen Approximant, so as in string.^[76] Kluusters mit Nasaal un Plosiv köönt alleen in’n Uutluud staan. Een Deel Konsonanten kann alleen in bestimmten Positschonen optreden: [/h/] staat alleen in’n Anluud, [/ŋ/] bloot in’n Uutluud.^[77]

Enegslch ünnerscheedt betoont un unbetoont Sülven. De Akzent op betoont Sülven is een Kombinatschlon uut Längd, Intensität, Vokaalqualität. Sülven mit Akzent sünd länger un luder as unbetoont Sülven, de faken reduzeerte un körter Vokalen hebbt.^[78]

De Akzent is in‘n Engelschen phoneemsch, dat will seggen dat de Akzent Wöör ünnerscheedt, de anners gliek klingt. To’n Bispeel dat Woor d contract het den Akzent as Substantiv op de eerste Sülv, as Verb liggt de Akzent op de leste Sülv.^[79][80][81] De Akzent wiest sik hier ook döör Vokaalreduktschoon: In dat Substantiv contract liggt de Akzent op de eerste Sülv, de den unreduzeerten Vokaal [/ɒ/] het, in dat Verb contract in de eerste Sülv man to [/ə/] reduzeert. Akzent ünnerscheed ook Wöör un Phrasen. Tohoopsett Wöör sünd ene Akzenteenheid, man Phrasen sünd twee Eenheiden, so as bi a burnout gegenöver to burn out, a hotdog gegenöver a hot dog.^[82]

So as ook de meisten annern indoeuropääschen Spraken is Engelsch ene Akkusativspraak. Anners as de meisten annern Spraken in de Spraakfamilie het Engelsch Kasus un anner Flekschonen grotendeels opgeven un bruukt analytsche Konstruktschonen. Bloot de Personaalpronomens wiest noch Rester vun dat ole Kasussysteem. Engelsch ünnerscheedt söven Woordaarden: Verben, Substantiven, Adjektiven, Adverben, Determinativen (mit Artikels), Präpositschonen un Konjunktschonen. Deelwies gellt Pronomen un Interjektschonen as egen Woordaard.^[83] Engelsch bruukt veel Hülpsverben, so as have un do, de in periphrastischen Konstruktschonen Modus, Tempus un Aspekt uutdrückt. Fragen bruukt dat Hülpsverb do un sünd mit Inverschoon markeert. Fraagwöör staat jümmers an’n Anfang vun de Fraag.^[84]

Typsch germaansche Kennteken sünd de unregelmatigen starken Verben, de op den olen Afluud torügggaat, so as speak → spoke, un de unregelmatigen Pluraalformen, de noch de olen Ümludd wiest, so as foot → feet. Un de swacken Verben op de anner Sied mit Suffixen, so as love → loved.^[85] Rester vun dat ole germaansche Kasussysteem wiest sik bi de Pronomens, so as bi he → him, who → whom.^[86]

Engelsche Substantiven warrt bloot Numerus deklineert. Ne’e Substantiven köönt mit Affixen afleiden warrn oder as Komposita billt warrn. De Sibstantiven köönt in Egennaam un normale Substantiven deelt warrn. De Sibstantiven deelt sik tellbare un untellbaart^[87]

De tellbaren Substantiven kriegt een een -s as Pluraalsuffix. Een Deel Sibstantiven het man unregelmatige Pliraalformen. Untellbare Substantiven bruukt enen Tellwoord för den Pluraal, so as . "one loaf of bread", "two loaves of bread".^[88]

Regelmatige Pluraalformen sünd:

• Singular: cat, dog
• Pluraal: cats, dogs

Unregelmatige Pliraalformen sünd:

• Singular: man, woman, foot, fish, ox, knife, mouse
• Pluraal: men, women, feet, fish, oxen, knives, mice

Possessive Konstruktschonen köönt mit dat enklitsche -s markeert warrn , dat trqditschoneel ook Genitiv-s heet.^[89]

Possesive Konstruktschonen:

• mit -s: "The woman's husband's child"
• mit of: "The child of the husband of the woman"

Adjektiven beschrivt dat Substantiv op dat se Betog neemt. Se staat vöör dat Substantiv un na de Determinativen, so as dw Artikels.^[90]

Wikipedia up Engelsch

 Wiktionary: Engelsch – Bedüdensverklaren, Woortherkamen, Synonymen, Översetten

1. ↑ Bammesberger 1992, S. 29 f.
2. ↑ Durell 2006
3. ↑ König, Van der Auwera, 1996
4. ↑ Bazelmanns 2006, S. 325 f.
5. ↑ Robinson 1992
6. ↑ Romaine, 1982, S. 85 f.
7. ↑ Barry 1982, S. 86. f.
8. ↑ Harbert 2006
9. ↑ Versloot, 2017, S. 241.
10. ↑ Stiles 2018, S. 5 f.
11. ↑ Liuzza: Beowulf, Broadview, 2012
12. ↑ Baugh, Albert (1951). A History of the English Language. London: Routledge & Kegan Paul. S. 60–83, 110–130
13. ↑ Collingwood, Myres, 1936, S. page number
14. ↑ Graddol, Leith, Swann et al., 2007, S. page number
15. ↑ Blench, Spriggs, 1999, S. page number
16. ↑ Campbell, 1959, S. page number
17. ↑ Toon, 1992, S. page number
18. ↑ Donoghue, 2008, S. page number
19. ↑ Gneuss, 2013, S. page 23
20. ↑ Gneuss, 2013, S. page 23
21. ↑ Hogg, Denison, 2006a, S. pages 30–31
22. ↑ Hogg, 1992a, S. page number
23. ↑ Smith, 2009, S. page number
24. ↑ Trask, 2010, S. page number
25. ↑ Thomason, Kaufman, 1988, S. pages 284–290
26. ↑ Kastovsky, 1992, S. pages 320, 332
27. ↑ Townend: Language and History in Viking Age England, Boydell Press, 2012
28. ↑ Short: A Companion to the Anglo-Norman World, Boydell and Brewer, 2002
29. ↑ Townend: Language and History in Viking Age England, Boydell Press, 2012
30. ↑ Johannesson & Cooper: Ormulum, Oxford University Press, 2023
31. ↑ Svartvik & Leech: English — One Tongue, Many Voices, Palgrave Macmillan, 2006
32. ↑ Lass: The Cambridge History of the English Language, Vol. II, Cambridge University Press, 1992
33. ↑ Fischer & van der Wurff: Syntax, Cambridge University Press, 2006
34. ↑ Horobin, Simon: "Chaucer's Middle English", The Open Access Companion to the Canterbury Tales, Louisiana State University, 2019
35. ↑ Wycliffe, John: Bible, Wesley NNU (digitaal Faksimile), 1382
36. ↑ Lass: The Cambridge History of the English Language, Vol. III, Cambridge University Press, 2000
37. ↑ Görlach: Introduction to Early Modern English, Cambridge University Press, 1991, pp. 66–70
38. ↑ Nevalainen & Tieken-Boon van Ostade: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006, pp. 274–279
39. ↑ Cercignani: Shakespeare’s Works and Early Modern English Phonology, Niemeyer, 1981
40. ↑ Lass: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006, pp. 46–47
41. ↑ Lass: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006, S. 46–47
42. ↑ How English evolved into a global language: BBC Documentary, 2010
43. ↑ The Routes of English: BBC Series, 2000
44. ↑ Romaine: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006, p. 586
45. ↑ Mufwene: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006, p. 614
46. ↑ Northrup: How English Became the Global Language, Palgrave Macmillan, 2013, pp. 81–86
47. ↑ Baker, Colin: Encyclopedia of Bilingualism and Bilingual Education, Multilingual Matters, 1998, p. 311
48. ↑ Graddol: English Next, British Council, 2006
49. ↑ Crystal: English as a Global Language, Cambridge University Press, 2003
50. ↑ McCrum, MacNeil & Cran: The Story of English, Penguin Books, 2003, pp. 9–10
51. ↑ Romaine: Language in Society, Cambridge University Press, 1999
52. ↑ Romaine: Language in Society, Cambridge University Press, 1999
53. ↑ Romaine: Language in Society, Cambridge University Press, 1999, p. 2 – "Other changes such as the spread and regularisation of do support began in the thirteenth century and were more or less complete in the nineteenth. Although do coexisted with the simple verb forms in negative statements from the early ninth century, obligatoriness was not complete until the nineteenth. The increasing use of do periphrasis coincides with the fixing of SVO word order. Not surprisingly, do is first widely used in interrogatives, where the word order is disrupted, and then later spread to negatives."
54. ↑ Leech, Hundt, Mair & Smith: Change in Contemporary English: A Grammatical Study, Cambridge University Press, 2009, pp. 18–19
55. ↑ Mair & Leech: Current Issues in Linguistic Theory, John Benjamins, 2006
56. ↑ Mair: Twentieth-Century English: History, Variation and Standardization, Cambridge University Press, 2006
57. ↑ Zitat-Fehler: Ungülligen Tag <ref>; is keen Text för Refs mit den Naam Ethnologue26 angeven.
58. ↑ EF English Proficiency Index 2019. (pp. 6–7).
59. ↑ Which countries are best at English as a second language?. World Economic Forum (15 November 2019).
60. ↑ Carr & Honeybone: English Phonology and Morphology, Cambridge University Press, 2007
61. ↑ Bermúdez-Otero & McMahon: The Cambridge History of the English Language, Vol. IV, Cambridge University Press, 2006
62. ↑ International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association, Cambridge University Press, 1999, pp. 41–42
63. ↑ König: The Cambridge History of the English Language, Vol. V, Cambridge University Press, 1994, p. 534
64. ↑ Collins & Mees: Practical Phonetics and Phonology, Routledge, 2003, pp. 47–53
65. ↑ Trudgill & Hannah: International English: A Guide to Varieties of Standard English, Arnold, 2008, p. 13
66. ↑ Trudgill & Hannah: International English: A Guide to Varieties of Standard English, Arnold, 2008, p. 41
67. ↑ Brinton & Brinton: The Linguistic Structure of Modern English, John Benjamins, 2010, pp. 56–59
68. ↑ Wells: IPA transcription systems for English, University College London, 2001
69. ↑ Giegerich: English Phonology: An Introduction, Cambridge University Press, 1992, pp. 56–57
70. ↑ Cohen: The Cambridge History of the English Language, Vol. VII, Cambridge University Press, 2012, p. 80
71. ↑ Collins & Mees: Practical Phonetics and Phonology, Routledge, 2003, S. 46–50
72. ↑ Cruttenden: Gimson’s Pronunciation of English, Routledge, 2014, p. 138
73. ↑ Flemming & Johnson: Handbook of English Phonetics, Cambridge University Press, 2007
74. ↑ Wells: Accents of English, Cambridge University Press, 1982, S. 167
75. ↑ Wells: Accents of English, Cambridge University Press, 1982, S. 121
76. ↑ Brinton & Brinton: The Linguistic Structure of Modern English, John Benjamins, 2010, p. 60
77. ↑ König: The Cambridge History of the English Language, Vol. V, Cambridge University Press, 1994, pp. 537–538
78. ↑ International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association, Cambridge University Press, 1999, p. 42
79. ↑ Oxford Learner's Dictionary: Entry "contract", 2015
80. ↑ Merriam-Webster: Entry "contract", 2015
81. ↑ Macquarie Dictionary: Entry "contract", 2015
82. ↑ Brinton & Brinton: The Linguistic Structure of Modern English, John Benjamins, 2010, p. 66
83. ↑ Huddleston, Rodney & Pullffrey K., The Cambridge Grammar of the English Language, Cambridge University Press, 2002, p.22
84. ↑ Ronald Carter, Michael McCarthey, Geraldine Mark, Anne O'Keeffe, English Grammar Today, Cambridge University Press, 2016, ISBN 978-1-316-61739-7
85. ↑ Albert Baugh & Thomas Cable, A History of the English Language, Routledge, 2012, 6th ed., ISBN 978-0-415-65596-5
86. ↑ Albert Baugh & Thomas Cable, A History of the English Language, Routledge, 2012, 6th ed., ISBN 978-0-415-65596-5
87. ↑ Payne & Huddleston, 2002
88. ↑ Huddleston & Pullum, 2002, pp. 56–57
89. ↑ Carter, 2016
90. ↑ Huddleston & Pullum, 2002, p. 57

Moderne germaansche Spraken

Westgermaansch:
Afrikaans | Düütsch | Engelsch | Jiddisch | Limborgsch | Luxemborgsch | Nedderlandsch | Noordfreesch | Saterfreesch | Scots | Plattdüütsch | Westfreesch

Noordgermaansch:
Däänsch | Färöösch | Islandsch | Norweegsch | Sweedsch