Imperativo present en francés
O imperativo present en o francés expresa ordens u prohibicions d'acuerdo con o modo imperativo, pero tamién consello, deseyo, suposición y ruego[1]. FormaO imperativo present amuestra formas pareixidas a las d'o present d'indicativo. No tiene que tres personas: a segunda d'o singular, a primera d'o plural y la segunda d'o plural. En as atras personas se fa servir o present de subchuntivo[1]. Una caracteristica d'o imperativo francés que lo fa diferent d'o imperativo occitán[2], catalán y aragonés ye que se fa servir en as oracions negativas, por o que no se recurre a garra present de subchuntivo como en estas luengas:
En a primera conchugación a segunda persona d'o singular no presenta a -s final d'o morfema, de no estar debant d'una particla pronomino-adverbial en u y por razons d'eufonía:
Os verbos pronominals o pronombre se posa dezaga d'o verbo en a forma afirmativa pero debant en a forma negativa:
IrregularidazAs irregularidaz mes notables d'o imperativo present las trobamos en os verbos être ("estar-ser"), avoir ("haber"), savoir ("saber"), y vouloir ("querer"). O verbo vouloir ye defectivo y no presenta que a segunda persona d'o plural veuillez ("querit"[3], "querez"[4]). O verbo avoir presenta as formas aie ("tiene"[3][4]), ayons y ayez ("tenit"[3], "tenez"[4]). O verbo être ("estar-ser") presenta as formas sois ("se"[3][4]-"está"[3][4]), soyons y soyez ("set"[3]-"estat"[3], "sez"[4]-"estaz"[4]). O verbo savoir presenta as formas sache ("sabe"[3]), sachons y sachez ("sabet"[3], "sabez"). EmplegoUn emplego basico d'o imperativo son as ordens:
Un atro emplego basico son as prohibicions, tipicament con a forma negativa:
O imperativo se puede fer servir pa expresar deseyos:
Os consellos se pueden expresar con o imperativo:
Un d'os tiempos adecuaus pa fer suposicions ye o imperativo:
Bi ha un emplego d'o imperativo d'o verbo aller ("ir") pa exhortar a belún que no faiga cualquecosa:
Referencias
Bibliografía
|