Wiktor Kołotow

Wiktor Kołotow

Віктор Колотов

Pełne imię i nazwisko	Wiktor Mychajłowycz Kołotow
Data i miejsce urodzenia	3 lipca 1949 Judino
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 2000 Kijów
Wzrost	180 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub Lokomotiw Judino
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1967 Czajka Zielonodolsk 1968 Trudowyje Rezerwy Kazań 1969–1970 Rubin Kazań 68 (16) 1971–1981 Dynamo Kijów 218 (62)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1970–1978  ZSRR 44 (17) 1972–1976  ZSRR olimpijska 11 (5) W sumie: 55 (22)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1984–1992 Dynamo Kijów (asystent) 1993 Borysfen Boryspol 1995–1996 Ukraina olimpijska 1996–1997 Prykarpattia Iwano-Frankiwsk 1998–1999 Ukraina olimpijska
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Monachium 1972 piłka nożna brąz Montreal 1976 piłka nożna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Mychajłowycz Kołotow, ukr. Віктор Михайлович Колотов, ros. Виктор Михаилович Колотов, Wiktor Michaiłowicz Kołotow (ur. 3 lipca 1949 we wsi Judino w Tatarskiej Autonomicznej SRR, Rosyjska FSRR, zm. 3 stycznia 2000 w Kijowie) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji pomocnika, reprezentant Związku Radzieckiego, olimpijczyk, trener piłkarski.

Rozpoczynał karierę piłkarską w miejscowej drużynie Lokomotiw Judino. Jako 18-latek już występował w zespole Czajka Zielonodolsk. Następnego roku krok do przodu - w zespole Trudowyje Rezerwy Kazań, a od 1969 w Rubin Kazań. Utalentowanego młodego piłkarza zauważyli selekcjonerzy grandów radzieckiej piłki nożnej. Wiktor Kołotow podpisał dwa podania o przejście do Torpeda Moskwa oraz Dynama Kijów. W tamtych komunistycznych czasach był to precedens. Zdyskwalifikowany na rok, dopiero w 1971 zadebiutował w pierwszym składzie Dynama. Swoją grą zasłużył na awans na kapitana drużyny. Z Dynamem zdobywał swoje największe sukcesy. Karierę zakończył w 1981.

W latach 1970–1978 wystąpił w 54 meczach radzieckiej reprezentacji, strzelając 22 bramki. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal igrzysk olimpijskich - w 1972 w Monachium i w 1976 w Montrealu. Grał na mistrzostwach Europy w 1972, na których radziecka drużyna zajęła drugie miejsce.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej najpierw był w latach 1984–1992 asystentem trenera Dynama Kijów. Potem trenował kluby: Borysfen Boryspol i Prykarpattia Iwano-Frankiwsk. W latach 1995–1996 oraz 1998–1999 był trenerem olimpijskiej reprezentacji Ukrainy.

• mistrz ZSRR (6x): 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981
• wicemistrz ZSRR: 1972, 1973, 1976 (j), 1978
• brązowy medalista Mistrzostw ZSRR: 1979
• zdobywca Pucharu ZSRR: 1974, 1978
• zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1975
• zdobywca Superpucharu Europy: 1975

• wicemistrz Europy: 1972
• brązowy medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich: 1972
• brązowy medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich: 1976

• 7-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR:
  • Nr 1: 1971, 1972, 1974, 1975, 1976
  • Nr 2: 1977
  • Nr 3: 1973
• najlepszy radziecki król strzelców w mistrzostwach Europy (w tym kwalifikacje) - 7 goli
• członek Klubu Grigorija Fiedotowa - 103 goli
• wybrany do symbolicznej reprezentacji Ukrainy XX wieku w plebiscycie gazety "Ukraiński futbol" w 2001^[1].

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1971
• tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej: 1972
• tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1975
• tytuł Zasłużonego Trenera Ukraińskiej SRR: 1986

• Wiktor Kołotow w bazie RusTeam (ros.)
• Profil na PlayerHistory (ang.)
• Wiktor Kołotow w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
• Wiktor Kołotow w bazie FootBook (ros.)
• Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru (ros.)
• Wiktor Kołotow w bazie National Football Teams (ang.)