Sustine et abstine  Sustine et abstine (svstine•et•abstine) es la maxima dels estoïcians (traducha del grèc ancian: ἀνέχου καὶ ἀπέχου) que significa littéralement Endura e absten't. Es atribuida a Epictèt (Sègle I e II) mas citada per son discípol Arrian. IstòriaLa devisa es atribuida a Epictèt, lo filosòf màger de l'estoïcisme imperial e es donada coma maxime sintetica de l'esperit de son òbra. Ven enseguida maxima de l'ensems de l'escòla del Portic. Quitament se los estoïcians amavan pas la cristianizacion de l'Empèr roman[1], los primièrs crestians s'inspirèron de la morala estoïciana per regir lor vida monastica. Lo Manual d'Epictèt èra jutjat coma confòrme a la vida crestiana, la maxime foguèt atal inscricha sus fòrça luòcs de cultes o obratges de caractèr religioses. A partir de la Renaissença e del sègle de las Luses que tornèt èsser descobèrta de la filosofia antica foguèt de nòu associada al mond laïc. SignificacionEpictèt insistava sul fach de destriar:
Per viure astruc e liure, cal pas lutar en van contra çò depend pas de nosaltre, mas al contrari l'acceptar e nos abstenir dels vicis que nos i expausan. Es lo sens d'aquela maxima: « Endura » totes los mals que ne dependon pas de te e « absten't » dels plaser que pòdon t'expausar a aquel mals. Aquela actitud deu tanben permetre d'aténher l'ataraxia (« abséncia de trebles ») e l'apateia (« abséncia de passions »). Los Estoïcians jutjan en efièt ambedos elements indispensables per menar sa vie sonque segon la rason mercé a la coneissença scientifica[2] e atal caminar cap a la saviesa (sophia). Bibliografia
Articles connèxesNòtas e referéncias |
