Performativitat

La nocion de performativitat es nascuda en seguida dels trabalhs de J. L. Austin. Es pas el que farguèt lo tèrme, mas lo succès del concèpte d'enonciat performatiu (un dels concèptes centrals de son libre How to Do Things With Words), insipirèt la creacion d'aquel tèrme que s'aplica d'ara enlà tanben a las sciéncias socialas, la literatura, l’economia....

Dins son trabalh per definir los actes de paraula, Austin finiguèt per aclarir e aprigondir sa reflexion, en dintrar dins lo camp de la pragmatica. De fach, abandonèt sa primièra classificacion de frasas constativas e performativas per prepausar una tripla classificacion:

• un acte locucionari (i.e. los enonciats eles-meteisses)
• un acte illocucionari (se parla alavetz de fòrça illocutòria, i.e. çò que lo locutor ensaja de far amb son acte locucionari)
• un acte perlocucionari (se parla alavetz d'efièch perlocutòri, i.e. l'efièch de l'acte de paraula produch sus l'interlocutor)

Aqueles concèptes trobèron lèu d'autras utilizacions. Es vertat que la performativitat non solament pòt èsser utilizada pels estudis literaris mas tanben pels sociològs que son sensibles als problèmas de poder. Clarament, la performativitat pòt èsser interpretada coma una relacion de poder, que rementa un dels objectius de la retorica e de sa volontat de convéncer. Es aital que de feministas americans coma Judith Butler, insistiguèron sul poder del discors que, per o far brac, modèla las consciéncias.