Pau AlbarèlPau Albarèl (Sant Andrieu de Ròcalonga, Lengadòc, 12 de decembre de 1873 – Montpelhièr, 15 de julhet de 1929) foguèt un felibre del país de Narbona. BiografiaPau Albarèl nasquèt dins una familha modèsta, filh d'Alexandrina Albèrt e de Joan Albarèl qu' èra lo faure de Sant Andrieu[1] Aprèp qu'estudièt al vilatge foguèt mandat al Petit Seminari de Narbona. I faguèt d'estudis de granda qualitat e aprèp qu'obtenguèsse son bachilierat, Albarèl s'inscriguèt a la Facultat de Medecina de Montpelhièr. I presentèt una tèsi sus la patologia del raquitisme e en seguida venguèt mètge, plan jove qu'en aquel temps aviá pas que 22 ans. S'installèt bèl primièr a Carcassona abans de venir generalista a Nevian, puèi a Narbona en 1909, ont se faguèt membre de la Comission arqueologica. A Nevian, se maridèt amb Lúcia Agèl, lo 24 d'octobre de 1899. Quand comencèt la Primièra Guèrra Mondiala serviguèt coma mètge e foguèt mandat a Salonica. Comencèt d'escriure en occitan en seguir l'influéncia d'Aquiles Mir e usèt de mantun escais literari Joan de la Ròca, Balin balan, Joan de la Pineda, lo Bascalaire, lo Piuletaire, Jirmèn lo Vièlh e d'autres per menar una òbra abondosa e de qualitat. En 1911 fondèt la revista audenca La cigala narbonesa e èra membre de l'Escòla mondina e de l'Escòla audenca. Venguèt puèi Majoral del Felibritge en 1918. Se moriguèt a Montpelhièr dins una clinica en seguida d'una operacion medicala lo 15 de julhet de 1929. Òbras
Bibliografia
ReferénciasVejatz tanbenLigams extèrnes |
