Nic Potter
Nic Potter (18. oktober 1951–16. januar 2013) var ein britisk bassist, komponist og målar, mest kjend som medlem av gruppa Van der Graaf Generator i 1970-åra. BiografiNic Potter var fødd i Wiltshire og slutta på skulen då han var 15 for å bli snikkar. Den eldre systera Sally, er ein kjend filmregissør.[1] 16 år gammal vart han med i The Misunderstood, samstundes med trommeslagaren Guy Evans, som kom med frå Van der Graaf Generator, som då hadde ein kort pause. Då Van der Graaf valde å kome saman att etter utgjevinga av The Aerosol Grey Machine, og den tidlegare bassisten Keith Ellis valde å gå til Juicy Lucy i staden for, tilrådde Evans Potter som erstattar.[2]:49 Potter vart først med på albumet The Least We Can Do Is Wave To Each Other, og spelte òg noko elektrisk gitar på eit par songar i tillegg til bass. Halvvegs gjennom innspelinga av det neste albumet, H to He, Who Am the Only One (1970), slutta han i gruppa. På resten av albumet spelte organisten Hugh Banton bass, og tok over basslinjene med basspedalar på konsertane deira. Potter heldt kontakten med bandet, og i 1971 spelte han bass på det første soloalbumet til Peter Hammill, Fool's Mate, på albumet til Colin Scot', Colin Scot og med bandet Magna Carta. I 1970-åra spelte han òg med Jeff Beck, Chuck Berry, Rare Bird og Steve Swindells. I 1973 samarbeidde han på prosjektet The Long Hello. Han spelte bass på Peter Hammill-albumet Over (1977). I 1977, då Hugh Banton og David Jackson slutta Van der Graaf Generator, vart Potter beden om å kome attende. Han spelte på både The Quiet Zone/The Pleasure Dome (1977) og det doble konsertalbumet Vital (1978). Han var derimot framleis ikkje komfortabel med dynamikken i bandet og skildra det som «stundom kjennes det som ei sky kjem ned - ei særs illevarslande kjensle»[3] Han vart særleg uroa på ein konsert i Annecy i Frankrike, der nokon hadde prøvd å utføre ein eksorisme medan bandet spelte på scenen, og måtte hjelpast attende garderoben.[3] Gjennom 1980- og 1990-åra fortsette Potter å spele og turnere med Peter Hammill, mellom anna som bassist for The K-Group (1981–1985), og med The Tigers (1980) og Duncan Browne (1984). I 1983 starta han ein solokarriere, og gav ut fleire album med hovudsakleg elektronisk musikk. I 1985 produserte Potter og spelte bass på det posthume albumet Songs of Love and War av Duncan Browne. I 2008 publiserte Potter konsertalbumet Live in Italy, i lag med mange musikarar som David Jackson og Tony Pagliuca (Le Orme). DiskografiSoloalbum
med The Misunderstood
med Van der Graaf Generator
med Rare Bird
med The Tigers
med Peter Hammill
Andre samarbeid
Kjelder
Bakgrunnsstoff |
||||||||||||||||||||||||||||||
