യമറ്റോ-ഇ ജാപ്പനീസ് ചിത്രകലയിലെ ഒരു ശൈലിയാണ് യമറ്റോ-ഇ (大 和 絵). ടാങ് രാജവംശത്തിലെ ചിത്രങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട് ഹിയാൻ കാലഘട്ടത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ ഇത് പൂർണ്ണമായും വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ഇത് ക്ലാസിക്കൽ ജാപ്പനീസ് ശൈലിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. മുരോമാച്ചി കാലഘട്ടം മുതൽ (പതിനഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ട്), ചൈനീസ് സോങ് രാജവംശം, യുവാൻ കാലഘട്ടത്തിലെ ഇങ്ക് വാഷ് ചിത്രങ്ങൾ എന്നിവയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട സമകാലീന ചൈനീസ് ശൈലിയിലുള്ള ചിത്രകലയായ കാര-ഇ (唐絵) ൽ നിന്ന് കൃതിയെ വേർതിരിച്ചറിയാൻ യമറ്റോ-ഇ എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചു. യമറ്റോ-ഇയുടെ സവിശേഷതകളിൽ നിരവധി ചെറിയ രൂപങ്ങളും കെട്ടിടങ്ങളുടെയും മറ്റ് വസ്തുക്കളുടെയും വിശദാംശങ്ങൾ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം ചിത്രീകരിക്കുന്നു. ഒരു രംഗത്തിന്റെ ചില ഘടകങ്ങൾ മാത്രം പൂർണ്ണമായി ചിത്രീകരിക്കുകയും ബാക്കിയുള്ളവ അവഗണിക്കുകയോ "ഫ്ലോട്ടിംഗ് ക്ലൗഡ്" കൊണ്ട് മൂടുകയോ ചെയ്യുന്നു. മുകളിൽ നിന്ന് ചരിഞ്ഞ കാഴ്ച കെട്ടിടങ്ങളുടെ ഉൾഭാഗം വെട്ടിമുറിച്ച മേൽക്കൂരയിലൂടെ കാണിക്കുന്നതുപോലെ, പ്രകൃതി ദൃശ്യത്തെ വളരെ മനോഹരമായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു. യമറ്റോ-ഇ മിക്കപ്പോഴും വിവരണ കഥകളെ ചിത്രത്തോടൊപ്പമോ അല്ലാതെയോ ചിത്രീകരിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല പ്രസിദ്ധമായ സ്ഥലങ്ങളായ മീഷോ-ഇ (名所絵) അല്ലെങ്കിൽ നാല് സീസണുകളായ ഷിക്കി-ഇ (四季絵) ഉപയോഗിച്ച് പ്രകൃതിയുടെ സൗന്ദര്യം കാണിക്കുന്നു. ചിത്രങ്ങൾ പലപ്പോഴും ഒരു ചുവരിൽ (കകെമോനോ), ഹാൻ‌ഡ്‌സ്‌ക്രോളുകൾ (ഇമാകിമോനോ) വലത്തുനിന്നും ഇടത്തോട്ടും അല്ലെങ്കിൽ മടക്കാവുന്ന സ്‌ക്രീനിൽ (ബൈബു) അല്ലെങ്കിൽ പാനലിൽ (ഷോജി) തൂക്കിയിടാൻ കഴിയുന്ന സ്ക്രോളുകളാണ്. യമറ്റോ കാലഘട്ടത്തിൽ നിന്നാണ് ഇവയുടെ പേര് ലഭിച്ചതെങ്കിലും, ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ യമറ്റോ-ഇ ചിത്രങ്ങളൊന്നും അതിനുശേഷമുള്ള നൂറ്റാണ്ടുകളിലൊ നിലനിൽക്കുന്നില്ല. യമറ്റോ-ഇ ചിത്രങ്ങൾ ഒരു പ്രത്യേകരീതിയിൽ നിലകൊള്ളുന്നു. എന്നാൽ അവ ഒരു പ്രത്യേക കാലയളവിൽ പരിമിതപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. 15-ആം നൂറ്റാണ്ടിൽ ടോസ സ്കൂൾ യമറ്റോ-ഇ ശൈലിയിൽ ഒരു നവീകരണമുണ്ടായി. അതിൽ വിവരണ വിഷയങ്ങളിലേക്കുള്ള തിരിച്ചുവരവ് ഉൾപ്പെടെ, എതിരാളികളായ കനോ സ്കൂൾ ചൈനീസ് ശൈലിയിലുള്ള കൃതികളുടെ ബദൽ പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്ന് വളർന്നുവെങ്കിലും, അതിൽ നിന്ന് വികസിപ്പിച്ച ശൈലി പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ ജാപ്പനീസ് കോട്ടകൾ അലങ്കരിക്കുന്ന വലിയ ചിത്രങ്ങളിൽ യമറ്റോ-ഇ ശൈലിയുടെ ചില ഘടകങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ, യമറ്റോ-ഇയിലെ ലാൻഡ്‌സ്‌കേപ്പ് പശ്ചാത്തലങ്ങളുടെ ലളിതവും മനോഹരവുമായ ചിത്രീകരണം റിൻ‌പ സ്കൂളിന്റെ വലിയ ലാൻഡ്‌സ്‌കേപ്പ് സൃഷ്ടികൾക്കുള്ള ഒരു ശൈലിയായി നവീകരിച്ചു. പിന്നീട് യമറ്റോ-ഇയുടെ ആഖ്യാന ഘടകം, ദൈനംദിന ജീവിതത്തെ ചിത്രീകരിക്കാനുള്ള താൽപര്യം, ഒരു രചനയിൽ ചരിഞ്ഞതും ഭാഗികവുമായ കാഴ്ചകൾ എന്നിവ ഉക്കിയോ-ഇ ശൈലിയെയും നിഹോംഗയെയും വളരെയധികം സ്വാധീനിച്ചു.  ചരിത്രംയമറ്റോ-ഇ എന്ന പദം ഹിയാൻ ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ കാണപ്പെടുന്നു. എന്നിരുന്നാലും അന്നത്തെ കൃതികളുടെ കൃത്യമായ ശ്രേണി തുടർന്നുള്ള കാലഘട്ടങ്ങളിൽ ഏറെ ചർച്ചാവിഷയമാണ്. "വനിതാ ചിത്രങ്ങൾ", "പുരുഷന്മാരുടെ ചിത്രങ്ങൾ" എന്നിവ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ച് യമറ്റോ-ഇയിൽ പരാമർശങ്ങളുണ്ട്. ഈ വേർതിരിവും വളരെയധികം ചർച്ചചെയ്യപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ അതിന്റെ അർത്ഥത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സാധാരണ അനുമാനങ്ങൾ അടുത്ത രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളിൽ ചർച്ച ചെയ്യുന്ന ഓരോ ഗ്രൂപ്പിലെയും കൃതികളാൽ വ്യക്തമാക്കുന്നു. രണ്ടും ഏറ്റവും മികച്ച കലാസൃഷ്‌ടികളും ജപ്പാനിലെ ദേശീയ നിധികളുമാണ്. ദി ജെഞ്ചി മോണോഗാതാരി ഇമാകിനാഗോയയിലെ ടോക്കുഗാവ ആർട്ട് മ്യൂസിയത്തിലെ പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രശസ്തമായ നാല് ഹാൻഡ്‌സ്‌ക്രോളുകളിൽ ദി ടെയിൽ ഓഫ് ഗെൻജിയുടെ മൂന്ന്ഭാഗങ്ങളും മറ്റൊന്ന് ടോക്കിയോയിലെ ഗോട്ടോ മ്യൂസിയത്തിലെ അതേ സെറ്റിൽ നിന്നുള്ളതും ഇവയെ ഒന്നിച്ച് ഗെൻജി മോണോഗാതാരി ഇമാകി എന്നറിയപ്പെടുന്നു. ഹാൻഡ്‌സ്‌ക്രോളുകളുടെ ഒരു ചെറിയ അനുപാതം ആയ ഏകദേശം 15% മാത്രമേ നിലനിൽക്കുന്നുള്ളൂ. യഥാർത്ഥ ചുരുളുകൾ‌ക്ക് ആകെ 450 അടി നീളമുണ്ടായിരിക്കും. 20 റോളുകളിൽ, നൂറിലധികം ചിത്രങ്ങളും 300 ലധികം വിഭാഗങ്ങളുള്ള കാലിഗ്രാഫിയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. അവശേഷിക്കുന്ന ചുരുളുകളിൽ 19 ചിത്രങ്ങളും 65 ടെക്സ്റ്റ് ഷീറ്റുകളും 9 പേജുകളുടെ മുഴുവനാക്കാത്തഭാഗങ്ങളും മാത്രമേ കാണപ്പെടുന്നുള്ളൂ.[1] അവലംബം
പുറംകണ്ണികൾ Yamato-e എന്ന വിഷയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങൾ വിക്കിമീഡിയ കോമൺസിലുണ്ട്.
|
