TRAPPIST-1

TRAPPIST-1

TRAPPIST-1 е во црвениот круг во соѕвездието Водолија.
Податоци од набљудување Епоха J2000      Рамноденица J2000
Соѕвездие	Водолија
Ректасцензија	23ч 06м &1000000000002936800000029,368с[1]
Деклинација	−05° 02′ &1000000000000290400000029,04″[1]
Прив. величина (V)	18,798 ± 0,082[2]
Characteristics
Evolutionary stage	Main sequence
Spectral type	M8V[3]
Apparent magnitude (R)	16,466 ± 0,065[2]
Apparent magnitude (I)	14,024 ± 0,115[2]
Apparent magnitude (J)	11,354 ± 0,022[4]
Apparent magnitude (H)	10,718 ± 0,021[4]
Apparent magnitude (K)	10,296 ± 0,023[4]
V−R color index	2.332
R−I color index	2.442
J−H color index	0.636
J−K color index	1.058
Астрометрија
Сопствено движење (μ)	Рект: 930,788[1] млс/г Дек.: −479,038[1] млс/г
Паралакса (π)	80.2123 ± 0.0716[1] млс
Оддалеченост	40,66 ± 0,04 сг (12,47 ± 0,01 пс)
Податоци
Маса	0.0898±0.0023[5] M☉
Полупречник	0.1192±0.0013[5] R☉
Површ. грав. (log g)	5,2396+0,0056 0,0073[б 1][5]
Сјајност (болометриска)	0.000553±0.000018[5] L☉
Температура	2.566 ± 26[5] K
Вртење	3,295 ± 0,003 days[6]
Вртежна брзина (v sin i)	6[7] км/с
Старост	7,6 ± 2,2[8] Гг.
Други ознаки
2MUDC 12171,[9] 2MASS J23062928–0502285, EPIC 246199087,[10] K2-112,[11] SPECULOOS-1,[б 2][12] TRAPPIST-1a[13]
Наводи во бази
SIMBAD	— податоци
Архив на вонсончеви планети	— податоци
Енциклопедија на вонсончеви планети	податоци

TRAPPIST-1 — студена црвена џуџеста ѕвезда ^{[б 3]} со седум познати вонсончеви планети. Се наоѓа во соѕвездието Водолија оддалечено околу 40,66 светлосни години од Земјата и има температура на површината од околу 2,566 K (2,293 °C; 4,159 °F). Неговиот полупречник е малку поголем од Јупитер и има маса од околу 9% од Сонцето. Се проценува дека е стара 7,6 милијарди години, што ја прави постара од Сончевиот Систем. Откритието на ѕвездата првпат било објавено во 2000 година.

Набљудувањата во 2016 година од Малиот телескоп на премински планети и планетезимали (TRAPPIST) во опсерваторијата „Ла Сила“ во Чиле и други телескопи довеле до откривање на две земјовидни планети во орбитата околу TRAPPIST-1. Во 2017 година, понатамошната анализа на оригиналните набљудувања идентификувала уште пет земјовидни планети. На седумте планети им се потребни помеѓу околу 1,5 и 19 денови да орбитираат околу ѕвездата во кружни орбити. Тие се најверојатно плимно заклучени на TRAPPIST-1, така што едната страна од секоја планета секогаш е свртена кон ѕвездата, што доведува до постојан ден од едната страна и постојана ноќ од друга страна. Нивните маси се споредливи со масата на Земјата и сите се наоѓаат во иста рамнина; од Земјата се смета дека се движат покрај дискот на ѕвездата.

До четири од планетите, кои се означени како d, e, f and g, орбитираат на растојанија каде што температурите се погодни за постоење на течна вода, а со тоа се потенцијално гостопримливи за животот. Нема докази за атмосфера на ниту една од планетите, а набљудувањата на TRAPPIST-1 b го отфрлиле постоењето на атмосфера. Не е познато дали радиоактивноста од TRAPPIST-1 би овозможила таква атмосфера. Планетите имаат мала густина; тие може да се состојат од големи количини испарливи материјали. Поради можноста неколку од планетите да бидат погодни за живеење, системот привлекол интерес од истражувачите и се појавил во популарната култура.

Ѕвездата која денес е позната како TRAPPIST-1, била откриена во 1999 година од астрономот Џон Гизис и неговите колеги ^[15] за време на истражување на блиски ултра-студени џуџести ѕвезди. ^{[16] [15]} Се појавила во примерокот C ^{[15] [16]} од испитуваните ѕвезди, кој бил добиен во јуни 1999 година. Објавувањето на откритието се случило во 2000 година. ^[15] Името е наводот на проектот „Transiting Planets and PlanetesImals Small Telescope“ (TRAPPIST) ^{[17] [б 4]} или во превод „Мал телескоп за Премински планети и планетезимали“ кој ги открил првите две вонсончеви планети околу ѕвездата. ^[21]

Нејзиниот планетарен систем бил откриен од тим предводен од Михаел Гилон, белгиски астроном ^[22] на Универзитетот во Лиеж, ^[23] во 2016 година ^[23] за време на набљудувањата направени во опсерваторијата „Ла Сила“, Чиле, ^{[24] [25]} користејќи го телескопот TRAPPIST. Откритието се заснова на аномалии во светлинските кривини ^{[б 5]} измерени со телескопот во 2015 година. Тие првично биле толкувани како укажување на постоење на три планети. Во 2016 година, одделни набљудувања откриле дека третата планета се всушност повеќекратни планети. Вселенските телескопи и опсерватории биле вселенскиот телескоп „Спицер“; копнениот TRAPPIST и TRAPPIST-North во опсерваторијата Укајмеден, Мароко; Јужноафриканска астрономска опсерваторија; и телескопите „Ливерпул“ и телескопите Вилијам Хершел во Шпанија. ^[27]

Набљудувањата на TRAPPIST-1 се сметаат за едни од најважните истражувачки наоди на вселенскиот телескоп „Спицер“. ^[28] Надополнување на наодите биле набљудувањата на телескопот на Хималаите „Чандра“, Инфрацрвениот телескоп на Обединетото Кралство и Многу голем телескоп. ^[16] Оттогаш, истражувањата го потврдиле постоењето на најмалку седум планети во системот, ^[17] чии орбити се пресметани со помош на мерењата од телескопите „Спицер“ и „Кеплер“. ^[29] Некои новински извештаи погрешно го припишуваат откривањето на планетите TRAPPIST-1 на НАСА; всушност проектот TRAPPIST што довел до нивното откритие добил финансирање и од НАСА и од Европскиот совет за истражување на Европската Унија (ЕУ). ^[22]

TRAPPIST-1 се наоѓа во соѕвездието Водолија, ^[23] пет степени јужно од небесниот екватор. ^{[б 6] [1] [31]} Таа е релативно блиска ѕвезда ^[32] која се наоѓа на 40,66 ± 0,04 светлосни години од Земјата, ^{[б 7] [1]} со големо сопствено движење ^{[б 8] [32]} и без придружни ѕвезди. ^[32]

Тоа е црвено џуџе од спектрална класа M 8,0 ± 0,5, ^{[б 9] [16] [37]} што значи дека е релативно мало и студено. ^[38] Со полупречник од 12% од Сонцето, TRAPPIST-1 е само малку поголемо од планетата Јупитер (иако многу помасивна). ^[16] Нејзината маса е приближно 9% од масата на Сонцето, ^[38] што е доволно за да се овозможи јадрено соединување. ^{[21] [39]} Густината на TRAPPIST-1 е невообичаено мала за црвено џуџе. ^[40] Има ниска делотворна температура ^{[б 10]} од 2,566 K (2,293 °C) правејќи ја, според податоци од 2002 година, најстудената позната ѕвезда која е домаќин на планети. ^[42] TRAPPIST-1 е доволно студена за да се формираат кондензати во нејзината фотосфера; ^{[б 11]} тие се откриени преку поларизацијата што ја предизвикуваат во нејзиното зрачење за време на преминот на нејзините планети. ^[44]

Нема докази дека има ѕвезден циклус. ^{[б 12] [46]} Нејзината сјајност, емитирана главно како инфрацрвено зрачење, е околу 0,055% онаа на Сонцето. ^{[38] [47]} Мерењата со мала прецизност ^[48] од сателитот XMM-Њутн ^[48] и други објекти ^[48] покажуваат дека ѕвездата емитува слабо зрачење на кратки бранови должини како што се рендгенските зраци и ултравиолетовото зрачење. ^{[б 13] [48]} Нема емисии на радио бранови што може да се детектираат. ^[50]

Мерењата на вртењето на TRAPPIST-1 дале период од 3,3 дена; се смета дека претходните мерења од 1,4 дена биле предизвикани од промените во распределбата на нејзините ѕвездени дамки. ^[51] Нејзината вртежна оска може да биде малку поместена од онаа на нејзините планети. ^[52]

Користејќи комбинација на техники, староста на TRAPPIST-1 е проценета на околу 7,6 ± 2,2 милијарди години, ^[53] што ја прави постара од Сончевиот Систем, кој е стар околу 4,5 милијарди години. ^[54] Се очекува да блесне за десет трилиони години - околу 700 пати ^[55] подолго од сегашната возраст на вселената^[54] – додека Сонцето ќе снема водород и ќе ја напушти главната низа ^{[б 14]} за неколку милијарди години. ^[55]

Фотосферични карактеристики биле откриени на TRAPPIST-1. ^[57] Вселенските телескопи „Кеплер“ и „Спицер“ забележале можни сјајни точки, кои може да бидат факули, ^{[б 15] [59] [25]} иако некои од нив можеби се премногу големи за да се квалификуваат како такви. ^[59] Светлите дамки се во сооднос со појавата на некои ѕвездени блесоци. ^{[б 16] [40]}

Ѕвездата има силно магнетно поле ^[61] со среден интензитет од околу 600 гауси. ^{[б 17] [63]} Магнетното поле поттикнува висока хромосферска ^{[б 18] [61]} активност и може да биде способно да ги зароби короналните масовни исфрлања. ^{[б 19] [65] [66]}

Според Гарафо и неговите соработници (2017), TRAPPIST-1 губи околу 3×10⁻¹⁴ сончеви маси годишно ^[67] од ѕвездениот ветер, стапка која е околу 1,5 пати поголема од онаа на Сонцето. ^[25] Донг и неговите соработници (2018) ги симулирале набљудуваните својства на TRAPPIST-1 со загуба на маса од 4.1×10⁻¹⁵ сончеви маси годишно. ^[67] Симулациите за проценка на загубата на маса се комплицирани бидејќи, од 2019 година, поголемиот број параметри што управуваат со ѕвездениот ветер на TRAPPIST-1 не се познати од директното набљудување. ^[39]

TRAPPIST-1 орбитира од седум планети, означени како TRAPPIST-1b, 1c, 1d, 1e, 1f, 1g и 1h ^[68] по азбучен ред што излегуваат од ѕвездата. ^{[б 20] [71]} Овие планети имаат орбитални периоди кои се движат од 1,5 до 19 денови, ^{[29] [72] [73]} на растојанија од 0,011-0,059 астрономски единици ^{[б 21]} (1,700,000-8,900,000 километри). ^[21]

Сите планети се многу поблиску до нивната ѕвезда отколку Меркур до Сонцето, ^[23] што го прави системот TRAPPIST-1 многу компактен. ^[17] Крал и неговите соработници (2018) не откриле никакви комети околу TRAPPIST-1, ^[75] и Марино и неговите соработници (2020) не пронашле докази за Кајперовиот Појас, ^[76] иако не е сигурно дали појас сличен на Сончевиот Систем околу TRAPPIST-1 би можел да се набљудува од Земјата. ^[77] Набљудувањата со големата милиметарска низа „Атакама“ не откриле докази за околуѕвездена прашина. ^[78]

Наклонетоста на планетарните орбити во однос на еклиптиката на системот се помали од 0,1 степени, ^{[б 22] [29]} што го прави TRAPPIST-1 најрамниот планетарен систем во Архивата за вонсончеви планети на НАСА. ^[80] Орбитите се многу кружни, со минимално занесување ^{[б 23] [17]} и се добро усогласени со оската на вртење на TRAPPIST-1. ^[82] Планетите орбитираат во иста рамнина и, од перспектива на Сончевиот Систем, преминуваат со TRAPPIST-1 за време на нивната орбита ^[83] и често минуваат една пред друга. ^[84]

Се проценува дека полупречниците на планетите се движат помеѓу 77,5 +1.4
−1.4 и 112,9 +1.5
−1.3% од пречникот на Земјата. ^[85] Односот на масата планета/ѕвезда на системот TRAPPIST-1 наликува на односот месечина/планета на гасните џинови на Сончевиот Систем. ^[86]

Се очекува планетите на TRAPPIST-1 да имаат композиции кои наликуваат една на друга ^[87] како и на Земјата. ^[25] Проценетата густина на планетите е помала од земјината ^[29] што може да значи дека тие имаат големи количини на испарливи хемикалии. ^{[б 24]} Алтернативно, нивните јадра може да бидат помали од она на Земјата и затоа тие може да бидат земјовидни планети со помалку железо од она на Земјата, ^{[29] [40]} да вклучуваат големи количини на елементи освен железо, ^[89] или нивното железо може да постои во оксидирана форма наместо како јадро. ^[40] Нивната густина е премногу ниска за составот на чист магнезиум силикат, ^{[б 25]} бара присуство на соединенија со помала густина како што е водата. ^{[91] [92]} Планетите b, d, f, g и h се очекува да содржат големи количини испарливи хемикалии. ^[72] Планетите може да имаат длабоки атмосфери и океани и да содржат огромни количества мраз. ^[93] На постудените планети ќе се формираат подповршински океани, закопани под ледените школки. ^[94] Можни се неколку композиции со оглед на големите несигурности во нивните густини. ^[95] Фотосферските карактеристики на ѕвездата може да внесат неточности во мерењата на својствата на планетите на TRAPPIST-1, ^[57] вклучувајќи ја и нивната густина која е проценета за 8+20
   -7 проценти, ^[25] и неточни проценки за нивната содржина на вода. ^[25]

Планетите се во орбитална резонанца. ^[96] Времетраењето на нивните орбити има сооднос од 8:5, 5:3, 3:2, 3:2, 4:3 и 3:2 помеѓу соседните парови на планети, ^[72] и секое множество од три е во Лапласова резонанца. ^{[б 26] [17]} Симулациите покажале дека таквите резонанции можат да останат стабилни во текот на милијарди години, но дека нивната стабилност е силно зависна од почетните услови. Голем број на конфигурации стануваат нестабилни по помалку од милион години. Резонанците ја подобруваат размената на моментот на импулсот помеѓу планетите, што резултира со мерливи варијации – порано или подоцна – во нивните премински времиња пред TRAPPIST-1. Овие варијации даваат информации за планетарниот систем, ^[72] како што се масите на планетите, кога други техники не се достапни. ^[28] Резонансите и близината до ѕвездата домаќин довеле до споредби помеѓу системот TRAPPIST-1 и галилеевите месечини на Јупитер. ^[83] Кеплер-223 е уште еден вонсончев систем со долга резонанца слична на TRAPPIST-1. ^[98]

Меѓусебните заемни дејства на планетите би можеле да ги спречат да достигнат целосна синхронизација, што би имало важни последици за климата на планетите. Овие последици би можеле да принудат периодични или епизодни целосни вртења на површините на планетите во однос на ѕвездата во временски размери од неколку Земјини години. ^[17] Винсон, Тамајо и Хансен (2019) откриле дека планетите TRAPPIST-1d, e и f најверојатно имаат хаотични вртежи поради меѓусебните заемни дејствија, спречувајќи ги да се синхронизираат со нивната ѕвезда. Недостатокот на синхронизација потенцијално ги прави планетите попогодни за живеење. ^[99] Други процеси кои можат да го спречат синхроното вртење се вртежните моменти предизвикани од стабилна елипсовидна деформација на планетите, ^{[б 27]} што би им овозможило да влезат во резонанца 3:2. ^[101]

Блискоста на планетите до TRAPPIST-1 резултира со плимни взаемни дејствија ^[102]посилни од оние на Земјата. ^[93] Сите планети достигнале рамнотежа со бавни планетарни вртења и синхроно вртење, ^[17] што може да доведе до синхронизација на вртењето на планетата со нејзината револуција околу нејзината ѕвезда. ^{[б 28] [104]}

Планетите најверојатно ќе претрпат значително плимско загревање ^[105] поради деформациите кои произлегуваат од нивните орбитални ексцентрицитети и гравитационите заемни дејствија една со друга. ^[106] Таквото загревање би го олеснило вулканизмот и дегасирањето ^{[б 29]} особено на највнатрешните планети, а дегасирањето го олеснува создавањето на атмосфери. ^[108] Според Лугер и неговите соработници (2017), плимното загревање на четирите највнатрешни планети се очекува да биде поголемо од внатрешниот топлински флукс на Земјата. ^[109] За надворешните планети, Квик и неговите соработници (2020) забележале дека нивното плимско загревање може да биде споредливо со она во телата на Сончевиот Систем како Европа, Енцелад и Тритон, ^[110] и може да биде доволно за да се поттикне забележливата криовулканска активност. ^[94]

Плимното загревање може да влијае на температурите на ноќните страни и студените области каде што може да се заробат испарливи материи и се очекува да се акумулираат гасови; тоа исто така би влијаело на својствата на сите подповршински океани ^[105] каде што би можеле да се појават криовулканизам, ^{[б 30] [94]} вулканизам и хидротоплинско проветрување ^{[б 31]}. ^[113] Понатаму може да биде доволно да се стопат обвивките на четирите највнатрешни планети, целосно или делумно, ^[108] што потенцијално формирајќи подповршински океани со магма. ^[106] Овој извор на топлина е веројатно доминантен над радиоактивното распаѓање, и двете имаат значителни несигурности и се значително помали од добиеното зрачење на ѕвездите. ^[17] Интензивните плими би можеле да ја скршат кората на планетите дури и доколку тие не се доволно силни за да предизвикаат почеток на тектониката на плочите. ^[114] Плимата и осеката може да се појават и во планетарните атмосфери. ^[115]

Бидејќи најголемиот дел од зрачењето на TRAPPIST-1 е во инфрацрвеното подрајче, може да има многу малку видлива светлина на површините на планетите; Амори Трио, еден од ко-откривачите на системот, изјавил дека небото никогаш нема да биде посјајно од небото на Земјата на зајдисонце ^[85] и само малку посјајно од ноќта со полна месечина. Занемарувајќи ги атмосферските ефекти, осветлувањето би било портокалово-црвено. ^[116] Сите планети би биле видливи една од друга и, во многу случаи, би изгледале поголеми од земјината Месечина на небото на Земјата; ^[23] набљудувачите на TRAPPIST-1e, f и g, сепак, никогаш не можеле да доживеат целосно затемнување на ѕвездите. ^{[б 32] [71]} Претпоставувајќи го постоењето на атмосфери, зрачењето на ѕвездата со долга бранова должина би се впила во поголем степен од вода и јаглерод диоксид отколку сончевата светлина на Земјата; тоа, исто така, би било помалку расеано од атмосферата ^[118] и помалку одбивно од мразот, ^[119] иако развојот на високоодбивен хидрохалитен мраз може да го негира овој ефект. ^[120] Истата количина на зрачење резултира со потопла планета во споредба со зрачењето слично на Сонцето; ^[118] повеќе зрачење би се добило од горната атмосфера на планетите отколку од долните слоеви, правејќи ја атмосферата постабилна и помалку подложна на струење. ^[121]

Системот TRAPPIST-1 со растојанија до скала, во споредба со растојанието Месечина-Земја

За слаба ѕвезда како TRAPPIST-1, животопогодниот појас ^{[б 33]}се наоѓа поблиску до ѕвездата отколку до Сонцето. ^[118] Три или четири ^[48] планети може да се наоѓаат во животопогодниот појас; тие се e, f и g ; ^[118] или d, e и f. ^[61] Според податоци од 2017 година, ова е најголемиот познат број на планети во животопогодниот појас на која било позната ѕвезда или ѕвезден систем. ^[123] Присуството на течна вода на која било од планетите зависи од неколку други фактори, како што се албедо (рефлексивност), ^[65] присуство на атмосфера ^[124] и каков било ефект на стаклена градина. ^[31] Тешко е да се ограничат површинските услови без подобро познавање на атмосферата на планетите. ^[124] Синхроно вртежната планета можеби нема целосно да се замрзне доколку прими премалку зрачење од својата ѕвезда бидејќи дневната страна може да биде доволно загреана за да го запре напредокот на глацијацијата. ^[125] Други фактори за појава на течна вода вклучуваат присуство на океани и вегетација; ^[75] рефлектирачките својства на површината на земјата; конфигурацијата на континентите и океаните; ^[126] присуство на облаци; ^[127] и динамиката на морскиот мраз. ^[128] Ефектите од вулканската активност може да го прошират животопогодниот појас на системот до TRAPPIST-1h. ^[129] Дури и доколку надворешните планети се премногу студени за да бидат погодни за живеење, тие може да имаат подповршински океани покриени со мраз ^[94] во кои може да има живот. ^[94]

Интензивното екстремно ултравиолетово и рендгенско зрачење ^[119] може да ја подели водата на нејзините составни делови од водород и кислород и да ја загрее горната атмосфера додека не побегнаат од планетата. Се сметало дека ова било особено важно во почетокот на историјата на ѕвездата, кога зрачењето било поинтензивно и можело да ја загрее водата на секоја планета до нејзината точка на вриење. ^[119] Се верува дека овој процес ја отстранил водата од Венера. ^[130] Во случајот на TRAPPIST-1, различни иследувања со различни претпоставки за кинетиката, енергетиката и емисиите на ултравиолетовото зрачење дошле до различни заклучоци за тоа дали некоја планета TRAPPIST-1 може да задржи значителни количини вода. Бидејќи планетите најверојатно се синхронизирани со нивната ѕвезда домаќин, секоја присутна вода би можела да се зароби на ноќните страни на планетите и би била недостапна за живот, освен доколку пренесувањето на топлина преку атмосферата ^[130] или плимното загревање не се доволно интензивни за да се стопи мразот. ^[130]

Во системот TRAPPIST-1 не биле откриени месечини со големина споредлива со Земјата, ^[131] и тие се малку веројатни во толку густо збиен планетарен систем. Тоа е затоа што месечините најверојатно или би биле уништени од гравитацијата на нивната планета откако ќе влезат во нивната Рошова граница ^{[б 34]} или ќе бидат одземени од планетата оставајќи ја нивата Хилова сфера ^{[б 35] [131]} Иако се појавуваат планетите TRAPPIST-1 во анализата на потенцијалните домаќини на вонсончева месечината, тие не се појавуваат во списокот на вонсончеви планети во животопогодниот појас кои би можеле да бидат домаќини на месечина барем едно Хаблово време, ^[134] временска рамка малку подолга од сегашната возраст на вселената. ^[134] И покрај овие фактори, можно е планетите да бидат домаќини на месечини. ^[135]

Планетите на TRAPPIST-1 се очекува да бидат во рамките на Алфвеновата површина на нивната ѕвезда домаќин, ^[136] областа околу ѕвездата во која која било планета директно магнетно ќе комуницира со короната на ѕвездата, веројатно дестабилизирајќи ја атмосферата што ја има планетата. ^[136] Ѕвездените енергетски честички нема да создадат значителна опасност од радијација за организмите на планетите TRAPPIST-1 доколку атмосферите достигнат притисок од околу 1 бар. ^[61] Проценките на флуксот на зрачење имаат значителни несигурности поради недостатокот на знаење за структурата на магнетното поле на TRAPPIST-1. ^[137] Индукциското загревање од временските променливи електрични и магнетни полиња на ѕвездата ^{[108] [138]} може да се појави на нејзините планети ^[139] но тоа нема да има значителен придонес во нивната енергетска рамнотежа ^[17] и е многу надминато со плимното загревање. ^[110]

Планетите TRAPPIST-1 најверојатно се формирале подалеку од ѕвездата и мигрирале навнатре, ^[17] иако е можно да се формирале на нивните денешни местоположби. ^[17] Според најпопуларната теорија за формирањето на планетите TRAPPIST-1 (Ормел и неговите соработници (2017)), ^[140] планетите се формирале кога нестабилноста на проток ^{[б 36]} на линијата вода-мраз довел доформирање на претходни тела, кои акумулирале дополнителни фрагменти и мигрирале навнатре, што на крајот довело до појава на планети. ^[142] Миграцијата можеби првично била брза, а подоцна забавена, ^[143] и плимните ефекти може дополнително да влијаеле на процесите на формирање. ^[144] Распределбата на фрагментите би ја контролирала конечната маса на планетите, која би се состоела од приближно 10% вода во согласност со набљудувачките заклучоци. ^[142] Резонантните ланци на планети како оние на TRAPPIST-1 обично стануваат нестабилни кога гасниот диск од кој настанале се распаѓа, но во овој случај, планетите останале во резонанција. ^[145] Резонанцата можеби била или присутна од формирањето на системот и била зачувана кога планетите истовремено се движеле навнатре, ^[72] или можеби се формирала подоцна кога планетите кои мигрираат навнатре се акумулирале на надворешниот раб на гасниот диск и комуницирале една со друга. ^[17] Планетите кои мигрираат навнатре ќе содржат значителни количини вода – премногу за целосно да избегаат – додека планетите кои се формирале на нивната денешна местоположба најверојатно ќе ја изгубат целата вода. ^{[78] [17]} Според Флок и неговите соработници (2019), орбиталното растојание на највнатрешната планета TRAPPIST-1b е во согласност со очекуваниот полупречник на планетата што се движи навнатре околу ѕвезда која била за еден ред по светлина посветла во минатото, ^[146] и со празнината во протопланетарен диск создаден од магнетното поле на TRAPPIST-1. ^[80] Алтернативно, TRAPPIST-1h може да се формирал во или блиску до неговата моментална местоположба. ^[147]

Присуството на други тела и планетезимали во почетокот на историјата на системот би ја дестабилизирало резонанцијата на планетите TRAPPIST-1 доколку телата биле доволно масивни. ^[148] Рејмонд и неговите соработници (2021) заклучиле дека планетите TRAPPIST-1 се собрале за 1-2 милиони години, по кое време се насобрала мала дополнителна маса. ^[148] Ова би ја ограничило секоја доцна испорака на вода до планетите ^[148] и исто така покажува дека планетите го исчистиле соседството ^{[б 37]} од каков било дополнителен материјал. ^[148] Недостатокот на судирни џиновски настани (брзото формирање на планетите брзо би го исцрпило предпланетарниот материјал) ќе им помогне на планетите да ги зачуваат своите испарливи материјали, ^[150] единствено откако ќе заврши процесот на формирање на планетите. ^[140]

Поради комбинацијата на високо излагање на сонце, ефектот на стаклена градина на атмосферите на водена пареа и преостанатата топлина од процесот на склопување на планетите, планетите TRAPPIST-1 најверојатно првично би имале стопени површини. На крајот, површините ќе се оладат додека океаните со магма не се зацврстат, што во случајот со TRAPPIST-1b можеби траело помеѓу неколку милијарди години или неколку милиони години. Надворешните планети тогаш би станале доволно студени за водената пареа да се кондензира. ^[151]

Системот TRAPPIST-1 со растојанија до скала, во споредба со растојанието Месечина-Земја

TRAPPIST-1b има полу-главна оска од 0.0115 астрономски единици (1.720.000 километри) ^[72] и орбитален период од 1,51 денови. Плимно е заклучена за својата ѕвезда. Планетата е надвор од животопогодниот појас; ^[16] нејзиното очекувано зрачење е повеќе од четири пати повеќе од Земјата ^[16] и вселенскиот телескоп „Џејмс Веб“ (ВТЏВ) измерил температура на осветленоста од 508+26
27на дневната страна. ^[152] TRAPPIST-1b има малку поголем измерен полупречник и маса од Земјата, но проценките за нејзината густина укажуваат дека таа не се состои исклучиво од карпи. ^[17] Поради температурата на црното тело од 124 °C (397 K), TRAPPIST-1b можеби имала ефект на стаклена градина сличен на оној на Венера; ^[61] Набљудувањата на вселенскиот телескоп „Џејмс Веб“ покажуваат дека или воопшто нема атмосфера или речиси без CO₂. ^[153] Врз основа на неколку климатски модели, планетата би била исушена од ѕвездениот ветер и радијацијата на TRAPPIST-1; ^{[25] [17]} може брзо да го губи водородот и затоа секоја атмосфера во која доминира водород. ^{[б 38]} Водата, доколку постои, би можела да опстојува единствено во одредени поставки на планетата, ^[17] чија површинска температура би можела да биде висока до 1,200 °C (1,470 K), со што TRAPPIST-1b е кандидат за магматска океанска планета. ^[155] Според набљудувањата на вселенскиот телескоп „Џејмс Веб“, планетата има албедо од околу нула. ^[152]

TRAPPIST-1c има полуглавна оска од 0.0158 АЕ (2,360,000 километри) ^[72] и орбитира околу својата ѕвезда на секои 2,42 земјини денови. Доволно е блиску до TRAPPIST-1 за да биде плимно заклучена. ^[16] Набљудувањата на вселенскиот телескоп „Џејмс Веб“ го отфрлиле постоењето на атмосфери богати со CO₂, ^[152] атмосфери слични на Венера, но можни се атмосфери богати со водена пареа или кислород или сценарија без атмосфера. ^[156] Овие податоци покажуваат дека во однос на Земјата или Венера, TRAPPIST-1 c има помала содржина на јаглерод. ^[157] TRAPPIST-1c е надвор од животопогодниот појас ^[16] бидејќи прима околу двојно повеќе ѕвездено зрачење од Земјата ^[29] и затоа или има или имала ефект на бегање на стаклена градина. ^[61] Врз основа на неколку климатски модели, планетата би била исушена од ѕвездениот ветер и радијацијата на TRAPPIST-1. ^[25] TRAPPIST-1c можела да прими вода само во одредени поставки на нејзината површина. ^[17] Набљудувањата во 2017 година покажале дека нема водород кој се ослободува, ^[48] но набљудувањата на вселенскиот телескоп „Хабл“ во 2020 година покажале дека водородот може да се ослободува со брзина од 1.4×10⁷ g/s. ^[155]

TRAPPIST-1d има полуглавна оска од 0.022 АЕ (3,300,000 километри) и орбитален период од 4,05 земјини денови. Таа е помасивна, но помалку густа од Марс. ^[158] Врз основа на флуидни динамички аргументи, се очекува TRAPPIST-1d да има слаби температурни градиенти на нејзината површина доколку е плимно заклучена, ^[159] и може да има значително различна стратосферска динамика од онаа на Земјата. ^[127] Неколку климатски модели сугерираат дека планетата можеби ^[25] или не била исушена од ѕвездениот ветер и радијацијата на TRAPPIST-1; ^[25] проценките на густината, доколку се потврдат, покажуваат дека не е доволно густа за да се состои само од карпи. ^[17] Моменталната состојба на TRAPPIST-1d зависи од нејзиното вртење и климатските фактори како што се повратните информации од облакот; ^{[б 39] [105]} таа е блиску до внатрешниот раб на животопогодниот појас, но постоењето или на течна вода или алтернативно на ефектот на бегање на стаклена градина (кој би го направил непогоден за живеење) зависи од деталните атмосферски услови. ^[17] Водата би можела да опстојува во одредени слоеви на планетата. ^[17]

TRAPPIST-1e има полуглавна оска од 0.029 АЕ (4,300,000 километри) ^[72] и орбитира околу својата ѕвезда на секои 6,10 земјини денови. ^[29] Има густина слична на онаа на Земјата. ^[158] Врз основа на неколку климатски модели, планетата е најверојатната од системот која ја задржала својата вода, ^[25] и најверојатно да има течна вода за многу климатски состојби. Наменски проект за климатски модел наречен TRAPPIST-1 Habitable Atmosphere Intercomparison (THAI) започнал со проучување на нејзините потенцијални климатски состојби. ^[17] Врз основа на набљудувањата на нејзините емисии на зрачење Лајман-алфа, TRAPPIST-1e може да губи водород со брзина од 0.6×10⁷ g/s. ^[155]

TRAPPIST-1e е во споредлива местоположба во животопогодниот појас со онаа на Проксима Кентаур b, ^{[б 40] [162] [163]} која исто така има густина слична на Земјата. ^[158] TRAPPIST-1e можела да задржи маси на вода еднакви на неколку земјини океани. ^[61] Умерени количини на јаглерод диоксид може да го загреат TRAPPIST-1e на температури погодни за присуство на течна вода. ^[17]

TRAPPIST-1g има полуглавна оска од 0.047 АЕ (7,000,000 километри) ^[72] и орбитира околу својата ѕвезда на секои 12,4 земјини денови. ^[29] Веројатно е премногу оддалечена од својата ѕвезда-домаќин за да одржува течна вода, наместо тоа е замрзната планета ^[25] која може да биде домаќин на подземен океан. ^[94] Умерени количини на CO₂ ^[17] или внатрешна топлина од радиоактивното распаѓање и плимното загревање може да ја загреат нејзината површина до над точката на топење на водата. ^{[61] [94]} TRAPPIST-1g можеби задржала маси на вода еквивалентни на неколку земјини океани; ^[61] проценките за густината на планетата, доколку се потврдат, покажуваат дека таа не е доволно густа за да се состои само од карпи. ^[17] До половина од нејзината маса може да биде вода. ^[164]

TRAPPIST-1h има полуглавна оска од 0,062 АЕ (9,300,000 километри); таа е најмалку масивната позната планета на системот ^[72] и орбитира околу својата ѕвезда на секои 18,9 земјини денови. ^[29] Веројатно е премногу оддалечена од својата ѕвезда-домаќин за да одржува течна вода и можеби е замрзната планета, ^{[25] [94]} или има атмосфера на метан/азот слична на онаа на Титан. ^[105] Може да биде домаќин на подземен океан. ^[94] Големи количества CO₂, водород или метан, ^[17] или внатрешна топлина од радиоактивното распаѓање и плимното загревање, ^[61] би биле потребни за да се загрее TRAPPIST-1h до точка каде што би можела да постои течна вода. ^[17] TRAPPIST-1h би можела да задржи маси на вода еднакви на неколку земјини океани. ^[61]

TRAPPIST-1h има полуглавна оска од 0,062 АЕ (9,300,000 километри); таа е најмалку масивната позната планета на системот ^[72] и орбитира околу својата ѕвезда на секои 18,9 земјини денови. ^[29] Веројатно е премногу оддалечена од својата ѕвезда-домаќин за да одржува течна вода и можеби е замрзната планета, ^{[25] [94]} или има атмосфера на метан/азот слична на онаа на Титан. ^[105] Може да биде домаќин на подземен океан. ^[94] Големи количества CO₂, водород или метан, ^[17] или внатрешна топлина од радиоактивното распаѓање и плимното загревање, ^[61] би биле потребни за да се загрее TRAPPIST-1h до точка каде што би можела да постои течна вода. ^[17] TRAPPIST-1h би можела да има задржани маси на вода еднакви на неколку земјини океани. ^[61]