„66 месеци: Под радарот“ (изворно на англиски: 66 Months: Under the Radar) ― британскидокументарен филм од 2011 година, режиран од Џејмс Блумел, кој се насочува кон бездомникот Најџел Флечер кој преживеал 6 години без владина помош.[1][2][3] Продуциран е од Moving Target Films во соработка со Dartmouth Films и првпат бил прикажан во 2011 година.[4]
Продукција
Режисерот Гордон Вилсон бил без работа и бездомник кога присуствувал на бесплатна работилница во Film Oxford на улицата „Кетрин“ во Оксфорд. Вдахнат од врската помеѓу Гордон Вилсон и неговиот партнер Роби Барнс, филмот документира шест години од животот на неговиот пријател Најџел Флечер и траел седум години. Вилсон се сретнал и живеел со Најџел Флечер на половина пат. Преку сцени кои се занимаваат со злоупотреба, умствена болест и алкохолизам, филмот ја раскажува приказната за пријателството на двајцата и ја прикажува врската помеѓу парот. Барнс починал пред да заврши филмот.[1][2][3][4]
Според режисерите:
Секоја година, илјадници луѓе се лизгаат низ мрежата на обезбедување социјална грижа во мрачен, осамен и често опасен подземен свет. Најџел е еден од тие луѓе. Напуштен од оние кои требало да се грижат за него, малтретираниот и ранлив Најџел живеел под радарот на социјалните служби 66 месеци. Во оваа непријателска средина, Најџел се потпирал на Роби, алкохоличар. Заедно живееле во сиромаштија среде сонуваните кубиња на Оксфорд. И така започна нивната вознемирувачка, но искрено љубовна врска. По 66 месеци Најџел конечно беше приведен од социјалните служби и му беше обезбедено сигурно и безбедно место за престој. Раскажан од перспектива на Најџел, овој филм го спојува неговото сегашно искуство од востановениот живот со низа спомени и назадмо гледишта од неговото време во „дивината“. Филмот е снимен повеќе од шест години и дава извонреден увид во скриениот свет, овозможен само од блиските односи меѓу филмаџиите и соработниците. Се поставуваат многу тешки прашања за навредливите врски, умствените болести и должноста на општеството да се грижи. Но, овој трогателен и многу личен филм достигнува подалеку од нив за да обезбеди интимен и комплексен портрет на една нефункционална врска во која физичкото страдање на крајот е подобро од осаменоста.[5]
Улоги
Најџел Флечер како самиот себе
Гордон Вилсон како самиот себе
Прием
Весникот „The Argus“ го пофалил филмот, нарекувајќи го „храбар документарец што ги „изложува дупките“ во општествена грижа на Оксфордшир“, а Британското здружение на социјални работници го опишале како „најстрашувачкиот, најтешкиот и најнеудобниот филм досега“.[2]
