Oráculo grego

Un oráculo (do latín Oraculum, derivado de ōrāre "falar") foi a palabra usada na época clásica para designar as revelacións dos deuses aos homes e o lugar onde estas revelacións eran feitas, e ademais a persoa que podía facer as predicións. De acordo coa mitoloxía grega, un oráculo é unha mensaxe divina transmitida e interpretada por un santuario. As deidades non aparecían persoalmente senón que se comunicaban a través dunha especie de médiums que eran diferentes segundo os lugares. O termo oráculo, xa que logo, aplicouse despois ao transmisor das predicións divinas.

Comparativamente Zeus, como pai do todos os seus, tiña poucos oráculos, pero segundo a crenza popular era a fonte de todos os oráculos, por medio doutros deuses como Apolo, ou de heroes divinizados.

A súa existencia hai que considerala como parte da necesidade dos homes de saber que lles ofrece o futuro e para facer as cousas conforme aos desexos dos deuses; os oráculos eran polo tanto unha revelación pero á vez unha sanción ou autorización da deidade a un feito concreto.

Os oráculos máis coñecidos eran os de Delfos, enviados pola pitonisa e interpretados polos sacerdotes de Apolo e o Oráculo de Dodona. Os oráculos relevantes foron:

• O oráculo de Delfos.
• O oráculo de Abes na Fócida.
• O oráculo do cerro Ptoon en Tebas.
• O oráculo de Ismenion en Beocia.
• O oráculo de Ilísias, na fronteira da Ática.
• A oráculo de Texira en Beocia.
• O oráculo de Eutresis, preto de Leuctras. Desapareceu no século -IV.
• O oráculo de Orobias, en Orobiae en Eubea.
• O oráculo do Liceo de Argos.
• O oráculo de Apolo Diradiotes na acrópole de Argos (aínda consultado en tempo de Pausanias).
• O oráculo de Didima en territorio de Mileto.
• O oráculo de Claros en territorio de Colofón.
• O oráculo de Grinca ao territorio dos mirineos.
• O oráculo de Apolo Gonnapeo en Lesbos.
• O oráculo de Abdera.
• O oráculo de Delos, consultado só en verán.
• O oráculo de Patara, en Licia, só consultado no inverno.
• O oráculo de Telmeso.
• O oráculo de Malo, en Cilicia.
• O oráculo de Apolo Sarpedonio, en Cilicia.
• O oráculo de Híblia, en Caria.
• O oráculo de Fira Koine na beira do Meandro.

• Oráculo de Olímpia na Élide.
• Oráculo de Dodona no Epiro.
• Oráculo de Amón ao oasis de Amón en Libia.

Os oráculos doutros deuses eran consultados en cuestións concretas da vida humana ou do mundo no que estaban.

• Oráculo de Deméter en Patras (Acaia).
• Oráculo de Hermes en Fares (Acaia).
• Oráculo de Plutón e Cora en Carax, na Caria.
• Oráculo de Ino en Epidauro, Limera.
• Oráculo de Ino en Oetylon, que revelaba os soños das persoas que durmían unha noite no santuario.
• Oráculo de Hera Acrea, entre Lequeon e Pagae.

• Oráculo de Amfiarao, entre Potniae e Tebas.
• Oráculo de Anfíloco, en Malo, en Cilicia.
• Oráculo de Trofonio, en Lebadia (Beocia).
• Oráculo de Calcas en Daunia na Magna Grecia, as respostas eran a través dun soño pasando a noite ao templo.
• Oráculos de Asclepio.
• Oráculo de Hércules, en Bura, Acaia.
• Oráculo de Pasifae (Pasiphae), en Thalamiae en Lacònia, daba a resposta a través dun soño pasando unha noite ao templo.
• Oráculo de Frixo, na Iberia do Cáucaso, onde non estaba permitido o sacrificio de ovellas.

Eran os oráculos nos que se pedía a presenza dos espíritos dos mortos e se ofrecían sacrificios aos deuses do inframundo. Un dos máis coñecidos foi o dos thesprotis preto do lago Aornos; outro estaba na Heraclea Póntica.

Os oráculos polos cales un deus revelaba a súa vontade a través da boca dunha persoa non existían en Italia, salvo algunhas excepcións na Magna Grecia. Os romanos descubrían a vontade dos deuses polos libros sibilinos, os augures, os arúspices, e os signos do ceo. Os únicos oráculos italianos coñecidos son:

• Oráculo do Fauno en Tibur e no Aventino.
• Oráculos da Fortuna no Lacio.
• Oráculo de Marte preto de Reate.

• Oráculo exipcio: os máis importantes foron os de Heliópole e Abidos. As consultas facíanse mediante unha persoa que traía escritas as preguntas e as depositaba no santuario e así recibía as respostas. Tamén era moi importante o oráculo do deus Amón-Ra, no oasis de Siwa, no deserto de Libia . En -331, Alexandre Magno fixo unha peregrinación ao gran templo.
• Oráculo hebreo: o nome con que se coñece o oráculo na Tora hebrea é Goral (plural: Goralot). Existen diferentes Goralot entre os hebreos, un deles foi o Urim e os Thummin a través do sumo sacerdote, Gadol HaKohen. O oráculo do Peitoral de 13 Pedras Preciosas, chámase na tradición cabalística, que este lucía luces e facía sons ao dar unha resposta. Existe na actualidade o Goral Ahitofel, este consta de 117 casiñas que correspondían a 117 anxos que falaban a través deste oráculo hebreo, este emprega unha serie de invocacións a Deus e aos seus anxos, para pedir unha resposta. Tamén se ten que ter en conta o famoso oráculo de Isaías, 7, 14. No Antigo Testamento fálase de oráculo para designar a parte do santuario onde Xehová lle falaba a Moisés e ao sumo sacerdote, como no Éxodo cap. 25 e 30 en que se chama: "a voz do Señor deixábase escoitar por encima da arca".
• Oráculo de Fenicia: asociados coas deidades Baalzebub e Baalim.

Por extensión, en matemáticas, filosofía e informática, un oráculo é calquera ente que xera verdades sobre un mundo real ou imaxinario, ou que pode responder cuestións correctamente. Nalgunhas teorías de aprendizaxe, a realidade considérase un oráculo.