Fragmento scFv

Un fragmento scFv ou fragmento variable de cadea sinxela (scFv, do inglés sigle-chain variable fragment), malia o seu nome, non é un fragmento de anticorpo, senón unha proteína de fusión das rexións variables das cadeas pesada (V_H) e lixeiras (V_L) das inmunoglobulinas, conectadas cun curto péptido enlazador (linker) duns dez a 25 aminoácidos.^[1] Este enlazador é xeralmente rico en glicina para darlle flexibilidade, e tamén en serina ou treonina para darlle solubilidade, e pode conectar o N-terminal da V_H co C-terminal da V_L, ou viceversa.^[2] Esta proteína mantén a especificidade da inmunoglobulina orixinal, a pesar da eliminación das rexións constantes e a introdución do enlazador.^[3] A imaxe da dereita mostra como esta modificación xeralmente non altera a especificidade.

Estas moléculas foron creadas para facilitar a técnica do phage display, na que é moi conveniente expresar o dominio de unión ao antíxeno como un péptido único. Como alternativa, pode crearse un scFv directamente a partir de cadeas pesadas e lixeiras subclonadas derivadas dun hibridoma. Os scFvs teñen moitos usos, por exemplo, a citometría de fluxo, inmunohistoquímica, e os dominios de unión ao antíxeno de receptores de célula T artificiais.

A diferenza dos anticorpos monoclonais, que son a miúdo producidos en cultivos celulares de mamíferos, os scFvs son máis a miúdo producidos en cultivos celulares bacterianos, como os de Escherichia coli.^[3]

Os scFv carecen da rexión Fc constante que se encontra nas moléculas de anticorpo completas, e, así, os sitios de unión comúns (por exemplo, a proteína G) non se poden utilizar para purificar anticorpos. Estes fragmentos poden a miúdo ser purificados ou inmobilizados usando a proteína L, dado que a proteína L interacciona coa rexión variable das cadeas lixeiras kappa. Máis comunmente, o que se fai é incorporar unha etiqueta de seis histidinas no C-terminal da molécula de scFv e purificalos usando cromatografía de afinidade de metal inmobilizado (IMAC). Por razóns descoñecidas, algúns scFv poden tamén ser captados pola proteína A.

Os fragmentos variables de cadea sinxela divalentes (ou bivalentes) (di-scFv ou bi-scFv) poden ser preparados por enxeñaría enlazándolles dous scFvs. Isto pode facerse producindo unha cadea peptídica sinxela con dúas rexións V_H e dúas V_L, orixinando un scFv en tándem.^[4][5] Outra posibilidade é a creación de scFv con péptidos enlazadores que son demasiado curtos para que as dúas rexións variables se preguen xuntas (duns cinco aminoácidos), forzando os scFvs a dimerizarse. Este tipo de scFv coñécense como diacorpos (diabodies).^[6] Os diacorpos teñen unha constante de disociación de ata 40 veces menor que os corespondentes scFv, o que significa que teñen moita maior afinidade pola súa diana. En consecuencia, os fármacos diacorpos poderían administrarse a dosificacións moito menores que as doutros anticorpos terapéuticos e teñen a capacidade de unirse moi especificamente a tumores in vivo.^[7] O uso de enlazadores ou linkers aínda menores (de só un ou dous aminoácidos) leva á formación de trímeros, tamén chamados triacorpos ou tricorpos (triabodies ou tribodies). Tamén se produciron tetracorpos (tetrabodies). Mostran incluso unha maior afinidade ás súas dianas que os diacorpos.^[8]

Todos estes formatos poden estar compostos de fragmentos variables con especificidade por dous antíxenos diferentes, e nese caso son tipos de anticorpos biespecíficos.^[9][10] O máis desenvolvidos destes son os di-scFvs biespecíficos en tándem, coñecidos como enfrontadores biespecíficos de célula T (construtos de anticorpos BiTE).

• Pexelizumab, un scFv que se une ao compoñente 5 do sisema do complemento, utilizado para reducir os efectos da cirurxía cardíaca.^[11]
• C6.5, un diacorpo (diabody) que ten como branco o HER2/neu^[7] que se encontra nalgúns cancros de mama
• Brolucizumab, un scFV que se une a VEGF-A, utilizado para tratar a dexeneración macular húmida relacionada coa idade.